— Բա խի՞ իր սըպանում քու կնկանը։
— Ես գնացել ի ղարբություն, գալիս ի, աղպերս էկավ աղաքս թե. «Մեր տանըցիք, կնիկս, էրեխեքս ո՞նց են», հարցրի աղպորս, նա վե կալավ ասեց, թե. «Օրական հարուրը գալիս են կնկանդ կուշտը, հարուրը էթում են, եքա հարստություն ա թով արե լրբությունովը»։ Եդո էկանք, ճամփին կնիկս էկավ առաջս քավորի կնկա հետ, հարց ու բարով արինք իրար հետ, ընդոնք ընկան աղաք աղպորս հետ, ես ու կնիկս եդ մնացինք, եդով կնկանս վեր բերի էդ ձորի մեջը, շըլինքը կտրեցի, չարսափը քաշեցի վրեն, ձիս քշեցի, գնացի հասա աղպորս ու քավորակնկանս։ Գնացինք տուն։ Գնացինք տուն, հարց ու փորձ արի, տեհա, որ անմեղ ա իմ կնիկը, նո՛ր գլխիս տվեցի, ոններիս տվեցի, էլ ո՜րդի՝ կնիկ չեմ կարա գտնի։
Էդ կնիկը վե կալավ ասեց.— Որ էդ կնկանը տենաս, կճանանչե՞ս։
Ասեց.— Բա չե՞մ ճանանչի։
Կնիկը գնաց մտավ նեքսև, տղամարդի շորերը հանեց, իրա շորերը հագավ, հալիվորի հետ էկավ ըդոնց մոտին կաննեց։
Բազրկյանը ըտեղան հասավ, որ փաթըթվի, չոբանը ընտեղան հասավ, որ փաթըթվի, մարդը չոգեց, ընկավ ոնները, ասեց.— Կնի՛կ վիրև՝ աստված, ներքև՝ դու, ես արել եմ, դու մի՛ անի:
Բռնեց էդ չոբանին էլ ցորեն տվեց, բազրկյանին էլ տվեց.— Դե՛հ,— ասեց,— գնացե՛ք, աստված ձեզ հետ։
— Դե՛,— ասեց,— ա՛յ մարդ, ես էլի քու կնիկն եմ, քու աղպոր դիվանը քու ձեռովն արա։
Աղպերը բռնեց աղպորը թութունի պես կոտորեց, լցրեց գետի մեջը, ասեց.— Գնա՛, ձկներին բաժին ի՛լ։
— Ա՛յ մարդ,— ասեց կնիկը,— դե վե կաց գնա էրեխեքը բե՛ ըստեղ ուտենք, խմենք կյանք վայելենք։
Մարդը գնաց էրեխեքանցը հավաքեց, բերեց ըտեղ, հալիվորի հետ մի տեղ ապրեցին մինչև իրանց մահը։
Դրանք հասան իրանց մուրազին, դուք էլ հասնեք ձեր մուրազին։
Աստծուց իրեք խնձոր ընկավ, մեկն՝ ասողին, մեկը՝ լսողին, մեկն՝ անկաջ դնողին։
