Էգսի օրը ցախն առան, գնացին ընտրանց տունը։ Էդ կնիկը հանեց մի-մի մանեթ փող տվեց ամեքին, ասեց․— Էս տղին չե՞ս ծախի, ես առնեմ։
Ասեց.— Էթամ մորիցը հարցնեմ, էգուց պատասխան կբերեմ։
Ասեց.— Մի կոտ ոսկի կտամ քու տղին, էգուց գալուս մի-մի շըլակ էլ ցախ վե կալեք բերեք, մի-մի մանեթ էլ փող կտամ։
Թողացին, գնացին։
Գնացին տուն, կնկանը հարցրեց, ասեց.— Ա՛յ կնիկ, մեր տղին մի կոտ ոսկի են տալի, կարող ա մեզանից էլ լավ պահի, մի բան որ տանը հինգը կա, արի՝ տանք։
— Տա՛նք, զաթի դու էլ հալիվորել ես, չես կարում աշխատի, մի կոտ ոսկի կառնես, հա՛մ դու լավ կապրես հա՛մ քո՛ւ տղեքը։
Ասեց.— Շա՛տ լավ ես ասում, ա՛յ կնիկ,
Էգսի օրը ցախը վե կալան հեր ու տղա գնացին։ Եբոր ցախը վե դրին, հանեց էրկու մանեթը տվեց, ասեց․— Տղիդ տալի՞ս ես։
Ասեց.— Տալիս եմ։
Մի կոտ ոսկի չափեց, լցրեց ջվալի մեջը, ասեց.— Դե տար կե՛։
Տղին վե կալավ, մի ջոկ օթախ տարավ. մարդ ղրկեց, մի լավ վարժապետ կանչեց, հախը բարըշեց, ասեց.— Լա՛վ ուսում պտի տաս իմ տղին։
Վեց ամսից եդը խանումը էդ տղին հարցրեց.— Ո՞նց ա ուսումդ, լա՞վ ա:
Ասեց.— Շա՛տ լավ ա։
Ասեց.— Կարաս քեզնու գլուխ մի դուքան բաց անի, առտուր անի։
Ասեց.— Շա՛տ լավ։
Էդ կնիկը մի քանի հազար մանեթ տվեց, տղեն գնաց դուքան բռնեց, ապրանք առավ, սկսեց առըտուր անիլը։ Մի օր, էրկու օր եդը, տեհավ՝ մուշտարին շատացավ, մի պրիկաշչիկ բռնեց։ Մի քանի օր արանքը անց կացավ, տեհավ՝ մի պրիկաշչիկը չի կարում օգտիցը գա, էրկու իրերն էլ բռնեց, համարյա տասնէրկու պրիկաշչիկ պահեց։ Սաղ քաղաքը զարմացավ դրա առըտուրի աջողության վրա։
Խաբարը տանք էդ կնկա մարդիցը։
Էդ մարդն էլ առըտուրական էր, եբոր իրա դուքանը նստած
