Վե կացան, գնացին։ Եբոր հասան ժամի դուռը զանգերը տվեց, մարդն ասեց.— Մտնենք, մի էրկու ծունդր դնենք, էթանք:
Մտան եկեղեցի, եդ թամաշ արեց տեհավ, որ իրանց հարևանի տղեն էթում էր տուն, ասեց.— Ա՛ռ քեզ մի աբասի, գնա խանըմին ասա. «Աղեն Օհանեսին բերում ա»։
Տղեն վազեց, գնաց։
Մի էրկու ծունդր դրին, վե կացան գնացին։ Գնացին տուն, բարև տվին, կնիկը բարևն առավ, նստացրեց, սկսեցին խոսալը։ Չայ բերին՝ խմեցին, հաց բերին՝ կերան, տղեն վե կացավ էթալու, կնիկը մի դհիցը, մարդը մի դհիցը կախ ընկան փեշիցը, թե․— Էս վախտ ո՞ւր ես էթում, էս գշեր ըստեղ կաց, առավոտը կէթաս:
Տղեն չկացավ, էլի գնաց իրա օթախը, պառկեց։
Առավոտը մարդ ու կնիկ շատ թեզ վե կացան, մարդն ասեց.– Մի լավ պատրաստություն տե՛ս, էդ տղին լավ պատվենք:
Կնիկն ասեց.— Լավ կպատվենք, եդո ես կասեմ. «Ա՛րի, մեր աղջիկն ա՛ռ»:
Ասեց.— Քու էրեսը ո՞նց պտի բռնի։
Ասեց.— Կասեմ։
Կնիկը գնաց տղի օթախն, ասեց.— Հմի որ չայ կխմենք, կպրծնենք, ես կասեմ, թե. «Օհանե՛ս, իմ Շուշանիկը պտի տամ քեզ»․ դու մի քիչ թաշախուստ ծախա. եբոր մենք կզոռենք, ասա՝ լա՛վ։
Վե կացավ լվացվեց, էկավ, նստեցին, չայ խմեցին։
Կնիկն ասեց.— Օհանե՛ս, տենո՞ւմ ես՝ իմ աղջիկն ինչքա՞ն սիրուն ա, արի իմ աղջիկը տամ քեզ, ըլնես իմ փեսեն։
Օհանեսը մտիկ տվեց Շուշանըկի էրեսին, տեհավ՝ շատ սիրուն ա, սիրտը կպավ, համա ասեց.— Չէ՛, հլա իմ վախտը չի, հլա տասէրկու պրիկաշչիկ ունեմ, շինեմ քսանչորսը՝ նո՛ր։
Մարդը վե կալավ ասեց.— Ինչքան փող ես ուզում՝ տանք. փա՛ռք ասսու, ըսքան կարողություն ունեմ, մի աղջիկ։
Տղեն ասեց.— Շա՛տ լավ, որ ուզում եք՝ ես էլ կառնեմ։
Էն սհաթը նշան տվին, մի հինգ, տասն օրից եդը պսակեցին:
Եբոր հարսանիքը պրծան, տղեն գնաց, որ աղջկա ծոցին քնի, շորերը հանեց, տեղաշորի միջին նստեց, աղջիկն էկավ կողքին կաննեց մի «ա՜խ» քաշեց։
Տղեն ասեց.— Խի՞ «ախ» քաշեցիր։
Ասեց.— Ընե՛նց, միտս մի բան ընկավ, «ախ» քաշեցի։
