Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 2 (Armenian national fairy tales, vol. 2).djvu/535

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Ասեց.— Պտի՛ ասես, թե խի՞ ախ, քաշեցիր, թե չէ շորերս հագնում եմ։

Աղչիկը ճարը կտրվեց, ասեց.— Ես մի միլիոնչու աղջիկ, դու մի չոփչու տղա, ոնց իրար առանք։

Տղեն ասեց.— Ես հլա քու ծոցը չեմ մտե, դու էդ խոսքը ինձ ասեցի՜ր,— վե կացավ, շորերը հագավ, ասեց,— դե՛, մնաս բարո՛վ, գնա՛, միլիոնչու տղի ա՛ռ։

Վե կացավ, գլուխն առավ, գնաց։ Թե մեկ օր գնաց, թե հինգ օր գնաց, հասավ մի քաղաք:

Խաբարը տանը աղջկանիցը։

Աղջիկը ընքան լաց էլավ, որ աչքերը կոկոնեց, ուռեց, նստած տեղը քնեց: Առավոտը վե կացավ մերը, տեհավ, ո՛նչ աղջիկն ա դուս գալի, ո՚նչ տղեն:

Մարդն ասեց.— Ա՛յ կնիկ, գնա տես՝ ի՛նչ էլան, կանչա՛, գան՝ չայ խմենք։

Գնաց, մտավ աղջկա օթախը, տեհավ աղջիկը շորերը հագին, քիթ ու բերնի վրա ընկած ա:

— Աղջի՜, աղջի՛։

Աղջիկը զարթնեց, տեհավ, որ մերն ա:

— Օհանեսն ո՞ւր ա։

Սկսեց լաց ըլնիլ: Նո՛ր պատմեց մորը թե՝ էս խոսքը ասեցի, տղեն խռովեց, գնաց: Էրկու բամփ տվեց աղջկա գլխին, թե.— Բեմուրազ մեռնես, խի՞ էդ խոսքը ասեցիր: Դու չտեհա՞ր՝ ես ի՛նչքան ոսկի տվի ասա, ի՛նչքան չարչարվեցի, ուսումի տվի, բիրաղի քեզ հմար, դու խի՞ իր էդ խոսքն ասում։

Հերն էլ իմացավ, շատ բարկացավ վրեն, համա էլ անց էր կացե: Մարդը չորս մարդ բռնեց, է՛ս յանը, է՛ն յանը ղրկեց, որ ման գան, գտնեն, բերեն։

Խաբարը տանք Օհանեսիցը։

Եբոր Օհանեսը հասավ մի քաղաք, գնաց մի ղայֆաչու դուքան, ըտեղ մտխսուղ լիզուն լալացրեց, մի գիր գրեց, թե. «Ղայֆա բե՛ր»: Բերեց՝ խմեց:

Խմելուց եդը, մի գիր գրեց, ասեց, «Ես քեզ կլնեմ պրիկաշչիկ»:

Ասեց.– Դու լալ ո՞նց պտի մուշտարու հետ խոսաս:

Ասեց.— Բա՛ն չկա, կխոսամ: