Էջ:Մաքսիմ Գորկի ֊ Բանաստեղծություններ և լեգենդներ.djvu/180

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

չգիտե՞ս ինչու են նրա ընկերները կարծես սսկվել, ա՞:

ԱՆՏՈՆԻՆԱ Չեմ հետաքրքրվել:

ԴՈՍՏԻԳԱԵՎ Հետաքրքրվի՛ր, հարցրո՛ւ նրանից, իմացի՛ր:

ԵԼԻԶԱՎԵՏԱ (ձախ դռնից) Օ՜յ, ի՛նչ գորշ ձանձրույթ եք սփրել..

ՎԻԿՏՈՐ ՆԵՍՏՐԱՇՆԻ (ամբողջովին նար սմոկինգով, խոսում է առարկություն չվերցնող տոնով) Թույլ տվեք վերջացնեմ ..

ԴՈՍՏԻԳԱԵՎ Թույլատրում եմ, ասա՛:

ՎԻԿՏՈՐ Ես զարգացնում եմ հասարակ մի միտք՝ ոչ մի տեղ աշխարհում այնքան շատ չեն կարդում, որքան մեզանում, կարելի է ասել, որ գիրքը և օղին— երկրի գլխավոր սնունդն են...

ԴՈՍՏԻԳԱԵՎ (պասյանս բանալով) Հը՛մ...Թեկուզև փչում ես— բայց շարունակի՛ր:

ՎԻԿՏՈՐ Մենք գրքի հսկայական շուկա ունենք, բայց չկա հրատարակչություն, որը լայնորեն հասկանա գրքի սոցիալական-կրթիչ դերը...

ԴՈՍՏԻԳԱԵՎ Սոցիալակա՞ն: Որտեղի՜ց սկսեց:

ՎԻԿՏՈՐ Որը գլխի ընկներ մենաշնորհ դարձնել հրատարակչական գործը և իր վրա վերցներ, իհարկե, կառավարության ֆինանսական օգնությամբ և ցուցումներով պարտավորություն՝ պայքարելու սոցիալիստական, ընդհանրապես, հակապետական գրականության դեմ, բոլոր այդ մարքսերի և այլն: Շատ տարօրինակ է, որ պատերազմից առաջ, երբ մեր արդյունաբերությունը կենդանացավ...

ԴՈՍՏԻԳԱԵՎ Այդպե՛ս, այդպե՛ս, այդպե՛ս...

ՎԻԿՏՈՐ Դուք- հեգնո՞ւմ եք: