Էջ:Մաքսիմ Գորկի ֊ Բանաստեղծություններ և լեգենդներ.djvu/62

Սիրողը ե՞րբ է ժամանակ ճարում.
Երբեմն սերը վառվում է արագ,
Քան մոմն՝ աստծո պայծառ տաճարում։

Մոլեգնեց արքան բարկությունից չար,
Հրաման տվեց իր խմբին խոնարհ․
— «Զնդան նետեցե՛ք այս լիրբ աղջըկան,
Կամ, լավ է, իսկույն խեղդեցեք նրան։»

Ծամածըռելով մռութները հեզ՝
Արքայի մարդիկ թափվեցին վրան,
Շրջապատեցին չար դևերի պես—
Մահին հանձնեցին դժբախտ աղջկան։


                            II

Լեցուն է Մահը միշտ չա՛ր հույզերով,
Բայց այդ օրը նա փոխվել էր ասես.
Չէ՞ որ գարնանը սերմերը սիրո
Ուռչում են անգամ այդ պառավի մեջ։
Ձանձրալի է հար նեխած մսերում
Ոչընչացնել հիվանդություններ.
Երբեմն ուզում ես ապրել անօգուտ,
Ամեն մի րոպեն մահով չընդունել։
Բոլորը՝ նրան տեսնելու պահին՝
Զգում են միայն սարսափ անիմաց.
Ձանձրացել էր նա մարդկային ահից,
Թաղման ծեսերից, փոսերից այն բաց։
Զբաղված գործով անշնորհակալ՝
Այս կեղտոտ ու մութ աշխարհի վրա—