Խաչխաթուն քորոյի հարևանուհիները մոտեցան նրան․
— Էդ խենթն ի՞նչ կըսեր,— հարցրին նրանք։
— Ամա՜ն, խենթ չըլլի՝ քովս կուգա՞։
— Է՛, ի՞նչ կըսեր։
— Ղազեթայի փարչան[1] բերեր է քի՝ փարա է, ա՛ռ։
Հարևանուհիները կուշտ ծիծաղեցին։
— Բախտ ունենայի, անտեր չէի մնար,— ողբաց Խալխաթուն քորոն։
Մոսես ախպարն առավոտյան աչքերը բաց արավ բոլորից առաջ։ Մի բան մտքում կար, բայց անմիջապես չհիշեց։ Երբ երկու քայլ առավ, հիշեց— Խաչխաթուն քորոն էր։ Կանգ առավ։ Ժպտաց։ Փողոցներում ոտնաձայններ լսվեցին։ Ոտնաձայնները շատացան։ Բացվեցին խանութները։ Մոսես ախպարը մտավ մսագործների փողոցը։ Առանց իր խնդրելուն՝ նրան տեսնող առաջին մսագործն ասաց.
— Մոսես ախպար…
— Ղուրբան…
— Ի՞նչ տեղեն կուզես, կըյրիմ տամ։
Մոսես ախպարը, անգիտակցորեն մատը դրեց մսի մի մասի վրա։
— Շատ աղեկ, գլխուս վրա,— ասաց մսագործը և կտրեց տվեց։
Մոսես ախպարը հանեց լրագրի մի կտոր և երկարեց մսագործին։ Մսագործը լրջորեն վերցրեց լրագրի կտորը, և նետեց դախլը։
Մոսես ախպարը մսի կտորը, որ պատահաբար յուղոտ էր և դեռևս տաք, փաթաթեց մաշված ֆրակի փեշի մեջ և գնաց փռերի փողոցը։
Մի փռից հաց վերցրեց, գնաց ներքևի հրապարակը և գնեց մի քանի տեսակ բանջարեղեն, բոլորի համար էլ վճարելով լրագրի կտորներ։
Մաշած ֆրակի երկու փեշերը լիքը՝ նա քայլեց դեպի քաղաքի ծայրը, Խաչխաթուն քորոյի խրճիթը։ Թակեց դուռը։ Խաչխաթուն քորոն բաց արավ և՝
- ↑ լրագրի կտորտանք
