Էջ:Պատմութիւն հայոց.djvu/34

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

յաղագս արանց անբանից, թուլամտաց, վայրենեաց ճառել։

Բայց ընդ քո յոյժ զարմացեալ եմ ընդ մտացդ ծննդականութիւն, որ ի սկզբանցն մերոց ազգաց մինչեւ ցայժմուսս միայն գտար զայսպիսւոյ մեծէ իրէ բուռն հարկանել, եւ մեզ խոյզ խնդրոյ առաջի արկանել - երկար եւ շահաւոր գործով զազգիս մերոյ կարգել զպատմութիւնն ճշդիւ՝ զթագաւորացն եւ զնախարարականաց ազգաց եւ տոհմից, թէ ո՛վ յումմէ, եւ զի՛նչ իւրաքանչիւր ոք ի նոցանէ գործեաց, եւ ո՛վ ոք ի ցեղիցս որոշելոց ընտանի եւ մերազնեայ, եւ ո՛յք ոմանք եկք ընտանեցեալք եւ մերազնացեալք․ եւ զգործս եւ զժամանակս իւրաքանչիւր գրով դրոշմել, ի ժամանակէ անկարգ ամբարտակին շինուածոյ մինչեւ ցայժմ․- գեղեցիկ զայս քեզ համարեալ ի փառս եւ անջան հեշտութիւն։

Առ որ այսչափ միայն ասացից․ միթէ մատեան մե՞րձ կայցէ ինձ, որպէս ասի ի Յովբ, կամ դպրութիւնք