Էջ:Պատմութիւն հայոց.djvu/97

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

եւ զհիւսիսային եւ զհարաւային կողմանս քաղաքին զարդարէդաստակերտօք, եւ սաղարթիւք ծառոց վարսաւորաց, զանազանեալք ի պտուղս եւ ի տերեւս․ եւ բազումս բազմաբերս եւ գինեբերս ի նմա տնկեաց ովիտս։ Եւ ամենայնիւ հոյակապ եւ հռչակաւոր զպարսպեալն յօրինէ, եւ անթիւ բազմութիւն մարդկան ի ներքս բնակեցուցանէ։

Իսկ զծայր քաղաքին եւ որ ինչ ի նմա հրաշակերտութիւնք՝ բազմաց ի մարդկանէ ոչ հասու լեալ, եւ ոչ պատմել է կարողութիւն։ Զորոյ պարսպեալ զգագաթնն՝ դժուարամուտս ոմանս եւ դժոխելանելիս ի նմա յօրինէ շինուածս արքայանիստս, եւ ծածուկս իմն ահագինս։ Որոյ որպիսութիւն դրութեանն յօրինուածոյ ոչ ի լսելի մեր հասեալ ճշմարտութեամբ յումեքէ, եւ ոչ մեք ի պատմութիւնս հիւսել հաւանիմք․ այլ ասեմ միայն, թէ ամենայն թագաւորականաց գործոց, որպէս լուաք, առաջին եւ վեհագոյն համարեալ։