Էջ:Պատմութիւն հայոց.djvu/99

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

ԺԷ․ Յաղագս Շամիարամայ, թէ է՛ր աղագաւ կոտորեաց զորդիս իւր. եւ թէ ո՛րպէս փախստական լինի իԶրադաշտէ մոգէ ի Հայս, եւ մեռանի ի Նինուասայ որդւոյ իւրմէ։

Սա հանապազ յամառնայինսն ի խաղալն իւրում ի կողմանս հիւսիսոյ ի քաղաքն ամարաստանի զոր շինեաց ի Հայս՝ կողմնապետ եւ վերակացու Ասորեստանի եւ Նինուէի թողու զԶրադաշտ մոգ եւ նահապետ Մարաց։ Եւ զայս այսպէս բազում ժամանակս կարգեալ Շամիրամայ՝ ամենեւին հաւատայ նմա յարդարել զիւր իշխանութիւնն։

Եւ բազում անգամ յանդիմանեալ յորդւոց իւրոց վասն սաստիկ եւ վաւաշ պոռնկական բարուց իւրոց՝ կոտորէ զամենեսեան, եւ ապրի կրտսերագոյնն միայն, որ է Նինուաս։ Բարեկամաց եւ հոմանեաց իւրոց պարգեւելով զամենայն իշխանութիւն եւ զգանձս՝ ոչ ինչ վասն որդւոց իւրոց փոյթ յանձին ունէր։ Քանզի եւ այրն նո