ՇՈՒՇԱՆ— էրեդ ղանղոլկը դրի։ ԿԱԿՈՒԼԻ- Յիս էլ գա՞մ, Պեպո,
ՊԵՊՈ- Չէ՛, դուն գնա' բանդ տիս. էս սահաթիս զալիս իմ, Դուրս է դնում այ դոնից:
ԿԱԿՈՒԼԻ- Գուն գիդիս… (Խփելով իք կոծքին), Ա՛խ, Արութի՜ն, յիս թե քու օխտեմեն չէկա ու կոլ տեսնիս…
Դուրս է գնում դիմացի դոնից:
Տեսիլ Թ
ՇՈԻՇԱՆ, ԳԻՔՈ
ԳՒՔՈ- (Նստած սեղանի մոտ, քթախոտ քաշելով)— է՛հ, աստո՚ւձ,
օրհնվի բու դադաստանը։
ՇՈՒՇԱՆ- (Նստում է տախտի վրա և ձայնը երկարացնելով) «Ա՛խ,
աստո՚ւձ, վա՛խ, աստո՛ւճ, վուրին կոլ տա՛ս սելով փետ, վոլրին չիս տա ցախ, ա ստուձ»։
ԳՒՔՈ- Հա՛, հա՛, Շուշան,
ՇՈՒՇԱՆ- է՛հ, օրհնվի նրա դազգահը, վուրին էնղադա գովլաթ է տալի, վոլր իր դովլաթը չէ կանացի մարսի, ու վարի մ են օրվան թիքեն խլում է ու էն էլ զովլըթավուրին է տալի… Փա՛ռք իրան, իր կամքն է. հալբաթ միր ճակտին էս էր դրած։
ԳԻՔՈ- (Մոտենալով սփոոցին) էլի ա,,տո,ձ օղորմած է, Շուշան.., (վերցնելով դոշը ե գլուխը շարժելով) Ի՛նչ ղիամաթ իմքին է՜։
Գոո1 կրկին իր ահդն է դնում
ՇՈՒՇԱՆ- (Աոանձին) Քոլ ա՚ճկն էյ… (Գիքոյին) է, Ի՛նչ օղորմած
է, ջուրն էկի՚լ է ու միզ տարիլ է։ էն անաստուձր վուր է/ի մե բան մոգոնե ու փուղը չտա էսօր, յարաբ ի նչ կուլի միր լարեն, ճլե՛րք կոլ ննգնի իփդճ ախլիկս։ Թավաթ օրն օրվան վրա հա/վում է, էլ ի՞նչր կոլ ապրեցնե նրանէ (Լացով) Խի՛ղճ իմ Կեկել, նորչի արիվդ պիտի փչանա, Էլի՛, թագի մա-դիեր սիվ գերեզմանը պիտի մտնիս…
Լաց I լինում.