ՐՐՈԻԹԻՕ — Օ՚հ, քու հո՛ քուն մեռնիմ, Փեփեչ ջան… (Գրկում »ամ-
րուոսմ է) Նս-ղ աշխարքը շուռ կու տաս ղուն… ՚ԷՓԵՄԻԱ֊ Գիդիս ի՞նչ ասիմ, Արտոլշկա ջան… (Տեսքը դնելով ԱրՈւթ|.նի „ Ա|, վրա): Մ իր հալիլեքն է՛լ պետկը չէ, մոդեն անց է կացի, մե տիղ տես՛, իմ, ջուխտը քառսունուհինգ թուման ին ասում… (Արութինը, աոսւն-<) ՝Ա, դեմքը ծամածռում Լ) Ուղում էի բեհր տա, ամա առանց քի հարցնելու դարեդվա չարի։
ԱՐՈԻԹԻՆ- (էփեմիայի թշին ձեոր աալով) Շա՛տ օյինբազն իս,
ԷՓԵՄԻԱ- Գեթաղվա, Արտռւշկա ջան,
ԱՐՈԻԹԻՆ- (Ս տածելով ե բարձր) Քառսունուհինգ թումա՛ն…
ԷՓԵՄԻԱ- էն շենքի իմքինը բաս պա՛՛կաս կո.,ի, բա'։
ԱՐՈԻթԻն- էնզոլ վրա հիմի քիչ ցածրն ըլի, ի՞նչ հաջաթ,
ԷՓԵՄԻԱ — ,Աբա', վի՚ս էկադրեբա. էնդու վրա ցածրը խոմ միրիրն է… ,սմա վւոր պետկը չէ… Խաչը գիդենա, ամանչոլմ իմ, վար էրեսս մեչը տեսնում իմ,
ԱՐՈԻԹԻՆ֊ Տռ, հոքիս հանեցիր խոմ… դիփ տակն ու վրա արիր էսզանցոբեն։ Ախար՝ էս զալեն պետկր չէ… էս մեբիքը պետկը չէ… էս ղանավեսկեքն է՚սենց չէ… էս գդակդ փոխե… էս դիմիկիտոնի մագիեր պլա՚տնո հաբի ..
ԷՓԵՄԻԱ֊ (Փաթաթվելով) Թե ինձ կու սիրիս, Ա՚րտոլշկա ջան, Բ՜ԱՐՈՒԹԻՆ֊ Քիղ վուր չիմ սիրի, բաս ո՞ւմն իմ սիրում… (Փոքր լոոլ-թյունյւց հետո) Ամա դուն էլ դուրթ խի՞ստ իս սիրում ինձ, Փեվ,ե'լ,
ԷՓԵՄԻԱ֊ Զարթնի քիզ ո՞վ ունիմ աշխբքումը. իմ հոքին ու մարմինը դուն իս, իմ շռնչն ու կենթանոլթինը դուն իս,
ԱՐՈԻԹԻՆ֊ Օ՞չով աճկումդ չէ գա,ի'։
ԷՓԵՄԻԱ- Արա՞, մի՞խկ չէ, Արտուշկա ջա՛ն, ի՞նչս ասում, ախչիկը վ>ի պես մարթ ունենա ու նրա աճկումն էլի օ՞մքին գոլ բա աշխրքումր ,
ԱՐՈԻԹԻՆ֊ Բե՚րիլ տոլ, բե՚րիլ տոլ հալիլեքը, (ՀսւմրՈ.րելով) գե.
նացվալե' սոլ,շի,
ԷՓԵՄԻԱ- (Փաթաթվելով) Արա՛, ո՞վ կանա ասի, վուր դուն գռփււղ
ո, գջլող իս,
Աաւթինի փողպատն ու շապիկր ուղղոււք Էէ
ԱՐՈԻԹԻՆ— Խիստ իս ֆրանտացնում, ամա քու կարմիր բանտի պես չի րլի, Փեփել,
ԷՓԵՄԻԱ֊ (Շարունսւկե|ով) Մո՚պափ, (Ավարտելով դործր. փոքր քւնշ |ւեոանո;մ Լ Արութինից և այնպես նայում նրան) Արա՛, վո՞ւր ֆրանտը Կ՛՛՛մ՛ ."/' պես։