Էջ:Ռաֆայել Պատկանյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 1.djvu/36

25 Կամ՝ երբ մեղսալիր աչքերըս բընավ
       Չենք համարձակում երկինք ամբառնալ,
Որի՞ն կանչում ենք միջնորդ հաշտության,
       Ումո՞վ հույս ունինք թողություն ստանալ։
Եվ կամ՝ ըզբաղած ունայն գործերով,
       30 Մոռացել ենք Աստված, կըրոն, սուրբ հավատ,
Ո՞վ է մեր տեղը մեր մեղաց համար
       Արտասուք թափում աչքեն հորդառատ։

— Քահանան է այն և միշտ քահանան,
       Մեր միջնորդ, հովիվ քաջ և աղոթիչ,
35 Որբոց հայր, եղբայր աղքատ մուրացկին,
       Արտասվաց սրբող, հանցանաց քավիչ։

Ե՛կ պատվենք, եղբա՛րք, այդ սուրբ քահանան,
       Սիրե՛նք միշտ նորան մանկական սիրով,
Որ ամբողջ գիշեր յուր որդվոց վերա
       40 Պատրաստ է հըսկել անքուն աչքերով։
Նա բոլոր կյանքը զոհեց մեզ համար,
       Չուզեց փառք, պատիվ, զբոսանք աշխարհի.
Քանց սուրբ քահանան էլ ո՞վ կարող է
       Արդյոք մեզ համար լինել հայր բարի։