― Իսկ Սեթը…
― Աչքերը, աչքերը․․․
― Էս մեր հողերն են․․․ Ա՛յ են ղամիշները, էն մեր լեռը․․․
Գիտե՞ր այդ անհայտ նկարիչը Երանի Սեթին և այս գյուղը, նրանց հողերը,— դժվար է ասել։ Գուցե նրա համարձակ երևակայությունը ազատ ճախրել և երկնել[1] էր այդ պատկերը, որպես ամենից հարմարը գյուղական բեմի համար։
Առաջին տպավորությունը մնաց անջնջելի։
Թեթև ծփում էր վարագույրը, սերմնացանը ծալվում էր և ներքևից այնպես էր թվում, կարծես քայլում է սերմնացանը, և գետի զովից օրորվում է եղեգնուտը։ Իսկ խորքում՝ կապույտ մշուշի մեջ հազիվ նշմարելի երևում էր զույգ Արարատը, ինչպես նոյեմբերյան պարզ գիշերին երևում է գյուղի կտուրներից։
Երկու կին, որոնց ազգական էր պառավ Երանը և նրա նահատակ որդին, ջերմ հավատով ընդունեցին ամբողջ կարծիքը, որ իրոք վարագույրի վրա Երանի Սեթն է։ Նրանցից մեկը վեր կացավ և փոքրիկ ձեռքը մոտեցրեց սերմնացանի բոբիկ ոտքերին։ Կարծես իր ձեռքի ջերմությունն ուզում էր հաղորդել անկենդան պատկերին, իբր ջինջ սիրո նշան։ Մյուսը և մի ուրիշ կին մեղմ հառաչեցին ու լաց եղան մեռած սերմնացանի համար։
Այդ գիշեր արցունքը սրբագործեց մի ոսկի առասպել։
Քանի նոյեմբեր անցավ․․․
Ու դեռ մնում է այն հողաշեն ակումբը, եղեգնյա կտուրով, և ծփում է վարագույրը, և բոց աչքերով մի սերմնացան սև հողերի վյրա առատությամբ շաղ է տալիս ոսկի հատիկներ։
Գալիս է արդեն խուլ մի պառավ, եղեգնյա ավելը ձեռքին։ Սրբում է հատակը, զայրանում է աղավնիների վրա, երբ
- ↑ երկնել– այստեղ՝ մտքով ստեղծել