գա՚նկ պարսից կառավարութեան կողմից,
Պարսկաստանը շարունակեմ էր նայել հայ֊
ասաանին էրրե մի երկրէ, որ էր սեփա կանութէաձտն էր կազմում հ. որ։ Դամար կո֊իւ ներ էր մղել հոռմի դէմ։ Սյն ժամանակ, երբ քրէստոնէութննը մուտք էր դորևել Հայաստան, Պարսկաստանում դաԴի վրա հաստատվել էր Սասանեան ւոոԴմը, որ նոր ոյժ տուեց
պարթևների ժամա՛նակ թուլացած զրադաշտական կրօնին, դարձրեց նրան •զարսկական պետոութեպն Դիժքւ Պարսիկ Դոդևորա կանութննը, աՏիացաձ ազնուականութեասն Դես։, մի շատ ուժեդ տարը էր կազմում երկ բ։ կառավարութեան մէջ, Սասանեան թագավորները պիտի ենթարկվէէն այդ տարրին, եթէ կամե՛նում էին Դանդիստ էքնալ ի բսյնց գւսհի վրա, որովԴետե դաԴ բարձրա ցնոդևելը մոդերն ու ազնուականներն էին, և նրանց Դամար էլ ոչինչ դժուարութիւն չէր դաԴից ղրկեք այն թագաւորսերին, որոնք չէին հնազանդվում նրանց
քաղաքականութիւնը սկզբում բարեհաճ էր դէպի քրիստոնէոլ թնհը Դո֊օմէական պետութեան մէջ Դալած վող քրէստոնեաները ապաստասն էին դսձւում Պարսկաստանում, Բայց երբ քրիստոնէութիւնը սլաշտմնասլէո ընդունվեց հոօմի պե տութեան մէջ, Պարսկաստանի վերարերմուն֊
