Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/126

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

՚նը դագաթնակէտին հա սալ. Արշակ երկրորդի ժամանակ. Պարսկաստա՜նը այդ ժամանակ էլ ամե՛նախիստ հարոլածները հասցրեց հայաԱստա՜նին,

Եւ այսպէս, ամբոզ հարցն այ՜ն էր, թէ կաիղվք տապալել, ընդ միշտ լռեց՜նել Լուսաւորչի խիզախ ու խիսս, ազդեցիկ տոհմը, հայպահպա՛Տնոզակա՜ն կուսակցութիւնը, որ

բաղկացա։ Էր, ինչպէս ասացի՛նք, Աչրիանոսի ժառանգներից և այլ կաթողիկոսներից, անմիջական կ ռիւ հր սկսեց Լուսաւորչի տոհմի դէմ, եւ աւելորդ էլ էր նրա կռիւը, քանի որ պարսկակա՜ն կուսակցութիւնը, արքոմնիքը ա՛նում էին ամե՛ն ինչ։ Բս։ցի դրագ/ից, մենք չքյկք տեսնում որ սյդ կաթոդիկոսների մէջ եղած լինի առանձնապէս աչքի ..ընկնող եռանդ, մեհ. յքեդոմնակութիւլն։ Ղ՝ը բանք բարեխիղճ մարդիկ էին,՛ և ուրիշ ոի ինչ, գս՚ն։ այս կարելի է եզրակաց՜նել այ՜ն աոեդեկութիւններից, որ տալիս է Փաւստոսը, իսկ այս պատմագիրը, չը մոռանանք ասել, յունական կուսակցութեան ջերմեռանդ երկրպադու է$ Յունասէբները մի առանձին վռա՛նդ չէին տես՜նում այդ կարգի կաթողիկոսներից, արհամարհում էին նրանց1 հսաոը բուկ ի սսւբկաց արքոձ,ի կոչումով, մի շատ բնորոշ և պերճախօս անուն, որ աալիս է Փաւստոսը պահպանողական կուսակցութեան