Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/191

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

 166 ասլելի կարող և հմուտ մարդկա՜նց մօաէ

Վերցնելով իր հետ մի քանի աշակերտ֊

՜սեր, Մեսրոպբ ճանապարհվում է արտասահ ման է Վռամշապուհը և Սահակը ճանապարհ են դնում նրահ բարեմադթութիւններով, «սուրբ համբոյրնեբովշ, ի՜նչպէս ասում է Կորիճբէ Եւ իրաւ, Դրա գէս ՜է սուբր ասա բելութիլ առաջի՛ն անդաՏն էր դուրս դալիս հայոց աշխարհից։ Խալար ոլ դժրաիւա մի երկիր մարդիկ էր ուղարկում լոյս որոներ.

Այդ լսյսը Մեսրոպը յոյս ոճէր գտնել ասորոց երկրում» նա առնում է Եդեսիա, Ա—

միդ քաղաքսերբ, տեսնվում է այեսաեդի նըշաս՚նալ որ հոգևորականների հետ, գեղեցիկ ընդոճելութիւն է դասում, բայց աոիէրութետմր աոեաքհում է որ ոչ ոք չը պիտի կա բո դաԱայ օգնակսքե և ղեկավար դառնալ։ ճարահատվաձ՝ իր աշակերտւերին բաժ ա նա մ է երկու մասիմի մասբ թոահնում է Եդեսիայում։ ասորերէ՚ն լհղան սովորելու, իսկ միլս մասլէ տսՌւոլմ է Աամոսատ քաղաքը՝ յունական դպրոցներ մտցկելու համար։

Իսկ ինքը Սևում է օտար երկնքի տակ, իարասուղվաձ իր մտքերի մէքէ Vակալաիօս Կոր ի.՛Ար մի բսձւի Ղէախադասութիաձւներ է գ՜նում, որո՛նք ցոյց են տալիս թէ որ աստիճա՛ն լաբվաձ դրութեան էր հասել այդ մի իցին րա ոսսուցիչը, Ամրոդհապէս յափշ֊