Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/194

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

է դրգոձլ. այսօր էլ ռամիկ ամբոխը լյրբու

թիւն է համարում ամքւն մի դրուիքիճ» ոյն

իսկ հՕ»ութեաքԼյ այնսլիսի մեծ իւելքը, ինչսլիճին ՊլասէոօԱն էր, մարդու ամէ/հահրաչալի գործերից մէկը տառերի գիւտն էր համարում 2է ասում էր որ դա այնազիսի մի մեծագործոլ.թիւն է, որ աոաոեր դանողին սլէաք է ասաոուած համարել կամ ա<սսուծունմսքե մարդ» Այ֊տ, ՛որը, կր1լեա մ ենք, միասԿդամասյն հասկանալի է. Բայց ինչ կարող ենք ասել մենք, այսօրվայ մարդիկս, Մեսրոադի գործի մասին» հրաշքևերբ Վաղուց են վւ&գված մեր •սշիարհից. այսօր ամեն ինչ պէաք է բացաարել բանակւանութեան տեռակէտից, պէ»ոք է նայել ամեն մի մեծագործութեսՕ» վրա է՚՚հսլէս մարդկային աշխաաանքի վրա, որ ամեն ժամանակ և ամեն աեգ կաաաբվել է բնական հանգամանքների, սովորակսքկ միջավայրի մէջ, Իսկասլէս ի՜նչ է Մեսրոպի աբաոծբ, է>նչ աոուեց նա մեդէ

Տառերի գիւտը, իսկ որ, մարդկային հանճարի ամենահրաշալի նոէսճուքքներից մէկն է, որ ահագին զարկ տուեց քաղաքակրթութեան և առաքագիմոլիէեան» Առանց այդ գիւտի նոյն իսկ անկարելի է երևակայել քաղաքակրթութին, Բայց տառերի դիւաին մարդկութիւնը միանդամից, յանկարծակի չը հասալ» Մինչև այդ նա երկար, շւԼսւ երկար