Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/21

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

Եւ այդրսքկ սիրված ու յարգված հպնգուցեալը հռչակված իշխանաւոր չէր, մեծանան մի աոհմից չէր վարույէ իր ծագումը, պատերազ մի հերոս չէր կամ հարուստ մի քչալուածաաէր, աշխարհ կառավարոդ, հր.,,մանաաար չէր կկ, ոչ իսկ այս աշխարհի կօրներից մէկն էր, Մօա ութսուն տարեկան մի

ծերուհի վարդապետվարդապետ էլ քւչ իսկ

եպիսկոպոս,֊հասարակ գիւզացու որդի

ահա ով էր նա.

Բայց այդ ծերուսին մի հաա անոճ ու֊

նէր. նա սռւսւջիհ հայ ոսւուցիշճ հո գործել

էր երեսոճւ ու հի՛նգ տարի, և այժմ, երբ մահը խլել էր նրա ձեոքից թուղթս ու գրիչր, հայոց աշխարհը, առաջին անդամ իր պաս,մութեան սկզբից, գլուխ էր իջեցնում այդ նոր, մինչն այդ չեղած, գործիչի աՎԼ, էրեոյթը որքան նոր էր, այնքան, և աւելի էլ, զարմանալի մեծ ու խորհրդաւոր էր։ Մի երկիր> ր դարերի բնթացքում իմացել էր միմիայն կոպիտ ոյժի ՚աոքե խոնարհվել, այժմ գսքսոլմ էր պաշտելու արժանի մինոր սկըզ բոհսք—մաաւոր ոյժը, գրքի հերոսը, առաքին աօնդամ հայ հոգի վրա, սասանում էր այն պատիճներն ու մւհծարանքները, որ մինչե այդ սովոր էին մատուցպկելու. սրի հերոսին…

Բացվել էր փեարվարեան օրը, բաց էին և Վագարշապասւի դոները, Մարդկային