Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/226

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

II արդ է կբւսկոսէ ոյժերի ուղևորութիէՅմն էր, որ հիացմունք է ազդել ամե՛ն ժամանակ, 1չսլէս ազգում է և այժմ, 16 դարերի հեոաւո֊

բոաթիաաից, Միջնադարեան այն աԱյայտո հեղինակը, որից վերևում վկայութիւն բերինք, կատարեալ բանաստեղծական հրճուանքի է հասնում, երբ գալիս է այդ ուղևորութեան, Ահա ինչպէս է նա ներկայացնում երիտա֊

սարդների կրթական ուխտադՍացութիւնբ

«Եւ այսպէս մերոնք գումարվում էին, կազմվում, ազաարասավում էին, ճանազարհ ընկնոամ. երկար ճանապաբհ էին կարում, ծովերով էին գնում, թեթև թևերով էին թը..չում, փսյյաաչէն ձիաների (նալ) վրա էին բարձրանում, չայն տարածվող սանձերն էին բռնում, օդի մէջ լայնացող խարազաններ էին շրջեցնում, երերոա ու սքհհասաոասք ղաշսյեբով Լծով) էին արշաւում, մահը կեաԱքից բարձր էին դասում, աներևոյթ նաղատակին ուշք ու միտք էին տուել»։

Տարաբախտարար, մթութիւնը, մեր

սլասէմակաձքհ կեանքի այս ծսքսր ճակաաաղի

րը, հայ ուսանողների ճանաւղարհորդութիւնն էլ իր վարագոյրի աակ է սչահում, Տայանի են մի քսքնիսի անոլ&ները, մինչդեռ ալ/սն֊դութիւնը սւասնեակներով է համբումնրաԱցտ

Ինշ կարելի է համարել լ/եգոճել մեր բորեասիբութինբ, Ահքն է որ Սահակ֊ՄեսրոպետւԻ,