216 ասսյութխւնըա Իսկ թէ ինչ մհծ հռչակ էր
վայելում պարսից մ1,ձ վէղիրը քաղաքական աշխարհաաւմ, այդ երեում է այն շքեզ ընդունելութիւնից, որ գաաւ նա Բիլղաւ/Լգիայառմ, երբ Վռամ թագաւորի յանձձւարարութեամբ գնաց բանակցե/ու յունակաե արքունիքի հեաոա Եդիշէն ասում է որ պարսից թագաւորԱհրէ։ անգամ հպատակվում էին Ծիհրներսէհի կամքի՛ս և աքուցմոանքներինա ՚Իսւ, ուբեՄհ, պարսիկ ադնուակասնութեասն աաքենա ումեդ, խելօր ու հեդինակաւոր արսւայայտոութիւնն էրա Եւ ահա այդպիսի մի ճարտար մարդու ձեոքին էր Հայաստամկի հարցը։ Նրա համար ոչինչ բան էր խաղալիք դարձնել հայ աաՌւմիարասհ, աիաաւամոլ նախարարներին»
հարցը կապվեց Արտաշիր թագաւորի անձնաւորութեան հես։ Է նորից Լուսաւորչի
այյոհմի ւսոա երևան եկան բսդոքաաորևել•> Պարսկակասն կառսասկցութիւնը գանում էր որ երիտասարդ թագաւորը անրարոյական
կեասԱք է վարսւմ։ ՚հւսրձեալ ՜աոգէա ինքնա հաւաԱութիւնլլէ ինչպէս ներսէս Ծեծի մամահակ, կարծում էր թէ երբ մի թագաւոր վասաո է, պէաք է ոչնչացնել թագաւորական գահըա նախարարների աաքենագլխաւոր մհդագրանքն այն էր թէ Արտաշիրը իգամդ էա Բայց եթէ իգամոլութեան համար պէաոք էբ
