Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/250

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

Ղէութիւ նՂյեր ռքկելա ք ղ1էե/աև պայմա՛ն որ փո

իաբինութիւնը պիտի լին։ իր կաթողիկոքտաԱալը։

Վռամը, կամ ասսելի ճիշտ ասած/ Մք5ր

երսէհը, ձեռքին գեղեցիկ սւոիթ ոճէբէ գաաոաւորի պաշտօէտ սաահձքսեչով, նա հայասս,ածից կանչեց Աբաաշիր թագաւորի, և Սահակ կաթողիկոսին։ Բացվեց կատակերգութեո/կ վերքին տեսարանը, որ ողբերգու թեա՝ն փոխվեց. հայոց թագա լորը իրա՛ն պաշապպնույք էր արիութեամբ, նա իրա՛ն մեղաւոր չէր համարում և բացարձակ յայտո,մ էր թէ ինքը քաղաքական ինաբիգի զոհ ն Սահակը պարսից մայրաքաղաքում իմացաւ որ կարելի է միայն վատ վկայ ութիւն աոալ Աբաաշիրի մասին, ուրիշ տեսավ վկայ ութի ւհը պետակսքն անհաւատոարմու֊

թիճ պիտի համարվի» Ե> ա վճռեց ոչինչ

>/» խօսեի անշուշտ չը կամենալով վսւո/եգի ենթարկել եկեղեցին և մաԽաւսԽդ հուսաւորչի աթոոը։

Բայց սա միակ մեղք՛ն էբ, որ գործեց Ագ Սահակը արդարութեան դէմ։ Սմեն ինչ պարղվհց, երբ նւա մօա եկաւ Վռամի պալատական բարՏւբ պաչառնեաներից մէկը,

հեաոը ունենալով Միհրներսէհի էրահանզնե

րը, Պաշաօնեան Եահի կողմից մեծամեծ պարգևներ, փա ոք 1ւ իշխանութիւծ խոս ա ա֊