կան հեաեանքն էրա Բայց նրանք, իբրև քրիսաոոհեաներ, յայտոԱում էի՛ն պարսից կառավարութեամե որ պատրաստ ե՛ն հաւատարիմ հպատակութեան բոլոր պարտականովթիւննԼրլ1 կատարել, քասեի որ իրասնց կբօնը պատուիրոլմ է հնազանդվել մարաՌաէ֊որ իշխանութեան։ V։սկայն այդ հևազասնդոլքքիլնլ չը պի՝ի խանգար։ և չէ կարող խասնգարել որ հաայստարիմ հպատաէլԱերի միտքն ու
խիղճը պատ չինի.
Բտղտքակասն անկախա թիւ՜ն այլ Աս չէին կարող պաշտպանեչ հայերը, դբա համար նրաԱք զառամած մի ազգ էինք ոչ ոյժ ունէինշ ոչ եռակդ։ Բայց այդ ղաոյսմութեան մէջ մտել էր մի նոր սկղրունք, որ յասնդդ֊
նութեան հաաձԱող համարձակոավժիւն էր հասղորդել նոյն այդ ազգին։ Եւդա մտքի ու խղճի ազաաուիԻէՃն էրգ ել.ր0պակասնուիԻեան այդ ա$քենադլխաա.որ հիմքը։
հաղսյնիք էֆբ ոԲ արևելեասն բօԱապե1աութիւնների մէջ չէ եղել և չը պիտի լինի մտքի և խղճի պատութիա, ուստի և Ար֊
տաշատի ժողովի պատասխանը պիտի դառնար մի յանդուալՍ և աններելի ըմրոստութեան ապացոյցւ հայ եպիսկոպոսները աաայգ շատ լաւ էին հասկաա&տում։ ՆրաԱք ստացել էին վիճարսւԱուիժեաԿ հրալիրող մի թաաւդթթ Բ գրվաե էք պաշս.օնական քաղաքավարով
