է կատարեա։ կեանքից, Լաւ է կոյբ շինել աչքով, քան մտքովէ էՊքհսլէս հո գէ՛ս մեծ է մարէքեից, այնսլէս էչ մաքի տեսոդութիւնը մեծ է մար&եի աէեսոզութի։՝հից»է
Ամրողք հայութիւնը չէր մաեշ ապըս աամրական կազմակեբպութեան մէքէ Տգի ՜ տութիւնը դեռ շատ տեղեր ունէր իր իշխանուքքեան աակ և այդ յոեգեբում, ի հարկէթ ռւնդադափարականութիւնն էր աիրողը,
կեանքի անասնական հասկացողութիւնն էր
քքեում, շբապաաված վախերով և թուլու քքեամր։ Նոյն ասնգսէդափարակւսնութիւնըք նոյ՛ն մահվան վախը առաջ էր բերել այն իրդու֊թիճը, որ այժմ մի խումր ուրացած նախարարներ, հարիւբաւոր մոգերի հեա, դաշիս էին իրանց հայրենիքու մ արմատախիլ անեյա այն ամե՛նը, ինչ ձեռք էր բերվել այն քան աշխատանքներով և զոհերովէ Եւ ահա ագիաութեան, վախի դէմ դինվու֊մ է դադա ՓարԸ իր համարձակութեուն ամրողհհ թափով, իր բոլոր ոյժերով։ Կեանքի հզոր, նուի֊բական կապերը չը կանգնեցրին նբան։ Երբ ամեն ինչ միաբանվեց նրան տապալելու համար, նա ոտնակոխ արաւ. կեանքի բոլոր կա֊
պերըւ Այնուհեսան նա կարող էր շինել կամ յաղթութիւն կամ մարտիրոսու֊թիճւ, որնոյն֊
պէ յաղթութիձ։ Է։
ուրացող նախարարները, հասնելով
