էէեդդող գրուէթիւձէ Եղիշէն մեհ կսկիհով է պատմում Վասակի արարքները։ Սարսափելի է, երբ ս,պն մէջ հանգէս է գալիս ընտանի
թշնամին, և Վասակը ճիչա այդպիսի թշնամի էր։ Հայերը չէին կարող գաղտնիքներ էղահհլ, նրանց պատրաստութիւնները, նը բ էմեց ոյժըւ ամբողջ կազմակերպութիւՖը,
ազատերադմական բոլոր կարգերը,ամեն ինչ
մանրամասս կերպով քայսքսվում էր ազարսիկ ների՛ն Վասակի ձեոքովէ Միայն լրտեսելը, գաղանիքներ իմանալը չէր Վասակի մարդկանց (որոնց մէջ կային և քահանաներ) գոր հը. նրօքկք սաարահոմ էին լուրեր թէ գուր և անմիտ է ասլսաամրութիւնը, թէ Իրպնի տէրԸ կրօնական ազատութին է տուել իր հաղատատերին
Ասլստամրական շարժումը հասնը կո բուսաներ կրեց։ Ղ՝րութիւհը յուսահատական
էր գառԱում. գրից ոչ մի ռգեութիւհ, ներ սո.մ։ երկսլաոակութիւնք յրտեսութիւձէ, հեա դհետէ աճող թուլութի ւն։ Ըստ երնոյթէն, գաղափարական միացումը վերջնականապէս խորտակվում էր, և ընդհանուր լքումը սլիտի թողնէր երկիրը ճակատագրի կամքին։ Եւ եթէ մեր պատմութինը ւզարմանքով, հիացած հաւաստխոցնումէ, որ այդսլիսի ելժւոյթ տեղի չունեցալ, ազատճաոն այն է, որ Ստհակ Մեսրոսլեան դսքրոցներլ։ այղ ծանր հանգա 0. 17ԵՍրք« 20
