Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/35

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

ժօա 1600 աարի է, ինչ պահվում է այդ դերեզմաԽլւ» Ե նրա մահարճանը Օշակաեի ե֊

կեղեցոլ բակում—ԴՂցԻԿ միաոք է։ Ուսուցիչս ու աշակերտը միաաւին. և աշակերտը այժմ էլ, հաղարաւոր տարիներից յետոյ, իր

առանձնութեան անկիցից կարծես ՛նոյն հի֊

ա/յմոճքով է նայում աքս ղաաեբին, որոնց եսւԱում ծածկված է ուսուցի)ր։ •

նսաենք, լ&թերցող, Օշակասեի եկեդեՏո՝ բակում. Վաղարշասլաաի այրվող դաչ աոից յեաոյ որքան հաճելի է հաեդսաաեալ այ,։ մեղմ Օբռբվոհ ծաո֊երի ղով շուաքում։

Սարի յոճ)ր հանգարա շօյոլմ է մեր ճակա֊

աոը, եկեղեցու ոլաաերը քաղցր խորհրդաւյ,րութիւն են հաղորդում ամառային աոաւօաինւ ՛հարերս Լն շենքում, լսենք նրակց։ Ես ղիաաքամր բերի ձեզ այոաոեղէ Մեսրոպի պաաոմութինը մի այլ տեղ անել չուզեցի» Լալ է ի/Օէէեէ վկահերի ներկայութեամբահւե Վա֊

հան յԼմաաոոմսին, ահա և ինքը, աէեծ մարդը։

ո՞վ է նա, այդ մարդը. գուք լալ դիաոէք։ հիաոէք որ հինգերորդ դարում մի հալ վարդաաղեա, Մեսրոսլ կամ Ծաշաոց աԱունով, հայերէն ա առեր գաալ |լ դրա համար էլ մեր նշանաւոր մարդկանցից մէ1լե է համարվում։ Էս միա/ն այդ չը աղիսդի կրկնեմ հեղ ք Չոր