էէ քաղաքակսքհ սւներա<ք1/շռէու թի էն կար,
գուց։ Պարսկաստանի կասկած՛ներից պատվելու միիցներից ւքէկն էր դա։ Կատաղի թշեամութի, ծագեց երկու եկեղեցիների ,ղ$. ՊարսիՏլհերը և նրանց յաքորդած մահ. մեդական իշիէողկերը կարող էին հսէգիսա Աև ալ դո՜հև այն կոԴէիտէ որ հայ֊յոլԱական միութիւն չէր կայանայ, քանի որ յաները մաղղեղականներից ՜ և մահմեդականներից տղակաս ի/սսաւթեամբ չէին հալածում հայերին, համարելով նրանց հերծուածովհեր
Եւ չը աքեաց քրիսսաէքնեայ մի երկիր Լեթէ չը հաշւննք Ադուանից աշիյարհըք, որի հետ հայերը ղաւանակից 1լ բարեկամլինէինւ Կրօ նւսկսւն աոյսնձնութիւնը աղգի համար բերեց
կատաբեալ կղղիացում, որ աղէտաշի էր քաղաքական տեսակէտից, Բայց այդ անիւաոլ
•էը չէր նշանակում թէ հայերը կարվեցին Ա֊
րեմուտքից, նորից լիւկամս ասիականութեահ
գիրկը՝ Առանձնացումը չընղհաաեց աշխա֊
տանքլ•> հայոց եկեղեցին աւելի ևս ազգայնացալ, աւելի նեղ, սահմանափակ շրֆէմԱակի մէջ ամփոփվեց։ Նա չը մօաեցաւ ոչ նեսաօրականնեըին, ոչ յակոըիաներին, ոչ քաղկեդօնակսքէձւերին, այլ ղարձաւ հայ աղգի ինքնուրոյն աշխաաութեա՚ն, մտաւոր կարոզութեան մի չինոլածք, որ իր կղղիացած դրութեպն մէջ, իր ապևը բաւական հիլթեր
