Էջ:Վահան Թոթովենց, Ամերիկա.djvu/156

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Կիսանդրին չի պատասխանում, նա լսում է: Իրերը շատ շուտ են ըմբռնում մարդուն:

3

Առավոտյան Մեյրիի բնակարանի դուռը միշտ բացվում է և փակվում: Սենյակիս դուռը բաց եմ անում, տեսնում Մեյրիին, որ մտնում է և դուրս գալիս, միշտ ոտի վրա, կաթ է բերում, ձու է բերում, ապա տաք կարկանդակներ, արդուկը տանում է դուրս, մաքրում և բերում, սպիտակ շորեր է դուրս տանում, փռում և վերադառնում։

Ես և Մեյրին արդեն բարեկամներ ենք։

— Բարի լույս,- ասում է Մեյրին:

— Բարի լույս, Մեյրի,– պատասխանում եմ։

Նա ժպտում է սպիտակ ատամներով, աչքերը վառվում են, շրթունքները դողում։ Նա աշխատում է տիրել շրթունքներին, որովհետև շրթունքները շուտ են մատնում մարդու ներքին զգացումները, բայց նրա շրթունքները դողում են քամու աոաջ կախված թիթեղի նման։

— Տիկինդ այրի՞ է, Մեյրի,— հարցնում եմ։

— Ոչ, բայց... այո, այրի է... չէ, այրի չէ,— պատասխանում է Մեյրին և բարձր ծիծաղում:

Մեյրիի տիկինը երևում է դռան մեջ։ Ես անմիջապես քաշվում եմ, մինչև անգամ համոզված լինելով, որ Մեյրին վատ է զգալու իմ կոպիտ վերաբերմունքից։

— Բայց ոչինչ,— մտածում եմ,— հետո կիմանա, որ ես քաշվեցի, որպեսզի տիկնոջ դռան մեջ երևալն իմացնեմ։

— Մեյրի,— ճչում է տիկինը զայրացած։

— Այո, մաամ,— պատասխանում է Մեյրին ինքնաբերաբար։

Լսում եմ Մեյրիի ոտների ձայնը։ Գնում եմ ներս։

Ինձ զարմացրեց Մեյրիի տարօրինակ պատասխանը իր տիկնոջ այրի լինելու մասին:

— Երանի այրի չլիներ,— մտածում եմ,— այդ փտած կենդանին ստիպված կլիներ մեկնումեկին զբաղեցնել։

Հաջորդ գիշերը վեր բարձրանալիս` տեսա, որ Մեյրին