Էջ:Վահան Թոթովենց, Ամերիկա.djvu/157

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

բնակարանի դռան առաջն է, ետևում ինչ-որ մի բան է թաքցրել: Երբ տեսավ, որ վեր բարձրացողը ես եմ, ծիծաղեց և ասաց.

— Վախեցա թե ուրիշն է, լավ որ դուք եք։

Ետևը թաքցրածը դուրս բերեց: Դա մի երկար կոթով տապակ էր, մեջը խոզի ապուխտ ջարդած:

Նա տապակը երկարեց գազի լամպի վրա։

— Ի՞նչ ես անում,— հարցրի։

— Ապուխտ եմ պատրաստում,— պատասխանեց։

— Այստե՞ղ, կորիդորո՞ւմ, լույսի՞ վրա։

— Այո, ի՞նչ անեմ։

— Ինչո՞ւ, ի՞նչ պատճառ կա, որ այստեղ ես տապակում, ներսում խոհանոց չունե՞ք։

— Ունենք,— պատասխանեց Մեյրին,— բայց տիկինս չի թողնում, գազի տնտեսում է անում։

Երկարեցա, տապակն առի Մեյրիի ձեռքից։

— Իմ գազի վրա կտապակեմ և քեզ կտամ,— ասացի։

— Շնորհակալ եմ,— ասաց Մեյրին։

Նրա աչքերը կատվի աչքերի նման փայլեցին։

Հաջորդ օրը, կես֊գիշերին, նա ինձ սպասում էր դռան առաջ։

— Ալլո, Մեյրի։

— Ալլո, բարի մարդ,— պատասխանեց Մեյրին:

— Տուր տապակը,- ասացի։

— Այսօր ոչինչ չունեմ տապակելու, ամեն օր չեն ունենում, երեկ ներքևի հարևանն էր տվել ինձ, այսօր չի տվել։

Բռնեցի Մեյրիի ձեռքից։

— Մի մերժի, Մեյրի,— ասացի,— դու ինձ բարի մարդ ես կոչում, բարի չեմ, այս աստղի վրա բարություն չկա, արի սենյակս, միասին ընթրենք։

— Տիկինս կիմանա։

— Չի իմանա, դուռը բաց կթողնենք, եթե ձայն լսվի, դուրս կգաս։

Բայց Մեյրին հեռացավ։

Մեյրին երկար ժամանակ չուզեց իմ սենյակը գալ։ Շատ դժվար էր սպիտակամորթի համար համոզել սևամորթին, որ