— Ա՛խ, այդ գործը... Այս վիթխարի քաղաքում գործ չկա, եթե ինքնաշարժներ չշինեին, ես ինքս կառք կքաշեի և կապրեի, այս մարմինը ձիու մարմնի պես կարող է դիմանալ, բայց մեքենան խլել է մարդու բոլոր իրավունքները։
— Մի՛ մտածի, գործ կգտնես, միայն թե հարկավոր է ապրելու հնարավորություն ունենալ, ինձ մոտ կապրես, և կստեղծվի այդ հնարավորությունը, մի՛ մտածի։
— Վաղուց էի քեզ փնտրում, ես համոզված էի, որ դու ինձ համար կանես այն, ինչ մանկությունն է պարտադրում։
— Տունը ի՞նչ վիճակի մեջ է, հայրդ, մայրդ։
— Մայրս մեռավ, հայրս փուռը ծախել է և հիմա ուրիշի համար է աշխատում, պարտքի տակ խեղդված է։
— Ես քեզ փող տամ, ուղարկիր հորդ,— ասացի։
Ասատուրը չկարողացավ իրան զսպել, վեր կացավ, փաթաթվեց վզովս սւ համբուրեց ինձ։
Ասատուրի համբույրն անկեղծ էր՝ ինչպես սեփական որդու համբույրը։
Ուղևորվեցինք տուն։
Առաջարկեցի տաքսիով գնալ։
— Ավելի լավ է գետնի տակով գնանք,— պատասխանեց Ասատուրը։
Ես արդեն տաքսին կանչել էի, մտանք ներս։
Ասատուրը ճանապարհին գլուխը կախել էր, երբ հարց տվի, թե ինչու է գլուխը կախ արել, նա պատասխանեց.
— Ատում եմ ես այդ քաղաքի լույսերը։
— Ճիշտ է, հարուստ, ճոխ, շռայլ քաղաք է, բայց անհրապույր, սառը։
— Կյանքումս այսքան չեմ ատել հարստությունը,— ասաց Ասատուրը,— դու գիտես, որ երկրում էլ եղել եմ կես աղքատ, բայց կարծես հիմա եմ զգում, թե ինչ է աղքատությունը և ինչ է հարստությունը։
Հասանք Բրուկլինի իմ բնակարանը, վառեցինք սենյակի պատի օջախը և նստեցինք դիմացը։ Օջախի վառվող քարածուխի կարմիր լույսի տակ Ասատուրի նայվածքը ամբողջովին պայծառացավ։
