Նա այդպես էլ արտահայտվեց։
— Դու ծաղրում ես իմ մարտիրոսությունը, Միքայել։
Հռհռոցն իսկապես դարձավ դիվային։
— Ի՞նչ մարտիրոսություն...
— Վե՛րջ տուր, բավակա՛ն է․․․
Պրոֆեսորը չէր կարողանում դադարեցնել ծիծաղը, բայց ի վերջո լրջացավ, լայն մի տխրություն, ինչպես թանձրացյալ շաղախ, պատեց նրան։
— Ինչպե՞ս ես ապրում դու այստեղ,— հարցրեց Միքայելը վերջապես եղբայրական կարեկցությամբ։
— Վատ եմ ապրում, շա՛տ վատ։
— Ի՞նչ տեսակետից։
— Տնտեսական։
— Չե՞ն օգնում քեզ ընկերները, քո կուսակցությունը։
— Է՛հ, ավելի մեծ գազաններ կան, ինձ բան չեն թողնում,— պատասխանեց էմիգրանտը գրեթե լացակումած, նկատի չառնելով այն հեգնությունը, որով արտասանեց պրոֆեսորը «ընկերներ» և «կուսակցություն» բառերը։
Տիրեց լռություն։
Էմիգրանտը բաճկոնի կոճակի հետ էր խաղում, իսկ պրոֆեսորը նայում էր լուսամուտից դուրս և դիտում էր փողոցի երթևեկը՝ մտածելով ինչ-որ։
— Իսկ դու չե՞ս հետաքրքրվում քո ընտանիքով,— հարցրեց պրոֆեսորը։
— Ոչ։
— Ինչո՞ւ։
— Քո պատճառով։
Պրոֆեսորն ապշեց։
— Ես քեզ չեմ հասկանում։
— Իմ ընտանիքը, քաղաքական դժբախտ պայմանների պատճառով, թողի քո խնամքին, իսկ դու ի՞նչ արիր։
— Կերակրեցի նրան։
— Շնորհակալ եմ,— հեգնեց էմիգրանտը,— այս մասին չէ իմ խոսքը։
— ?
— Տղաս կոմսոմոլիստ է այժմ, ճի՞շտ է։
