Էջ:Վահան Թոթովենց, Երկեր (Vahan Totovents, Works).djvu/565

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

էր նրա ողորկ և վարդագույն թևը, թեթև աղվամազով՝ ինչպես դեղձը։ Ժպտում էր նրա ձեռքը։

Ոչ ոք չի խոսում, բայց երկուսն էլ լսում են իրենց նայվածքների ձայնը։ Երիտասարդ ուսանողը նայում է նրա ճակատին, և նրան թվում է, որ արևը, մայր մտնելուց հետո, նորից բարձրացավ սարի գլխին։

— Կուժն ինձ տուր։

— Չէ։

Ուսանողը վերցրեց կուժը, և նրանք քայլեցին. Արևհատը խաղում էր կրծքին թափված ծամերի հյուսկենի հետ։

— Ե՞րբ ես եկել։

— Այսօր։ Քիչ առաջ։

Արևհատը ժպտաց՝ գլուխը թեքելով։ Պայծառացավ երեկոն ուսանողի հոգում։ Մոտեցան տանը։ Արևհատը վերցրեց կուժը և թռավ ներս. կուժը դրեց անկյունը, ձեռքը տարավ կրծքին։ Թպրտում էր սիրտը։

— Աղջի՛, Արևհա՛տ, ջուրն ո՞ւր մնաց։

— Այստեղ է, նանի։

Արևհատի ձայնը դողում էր։

— Աղջի՛, ի՞նչ եղավ։

Հաջորդ առավոտյան նրանք նորից հանդիպեցին, լռության մեջ նրանք լսեցին իրենց սրտերի տրոփյունը։

Էլի հանդիպեցին և էլի լռեցին։

Անցան արձակուրդային օրերը, և ուսանողն անէացավ գյուղի հորիզոնից։ Նրանից Արևհատի հոգում մնաց մի քաղցրագույն մորմոք, չհագեցված մի ծարավ և անսահման ու ահավոր մի անձկություն։

— Աղջի՛, էս ի՞նչ եղավ քեզ,— հարցրեց նանին։

— Ոչինչ, նանի,— պատասխանեց Արևհատը՝ զսպելով արցունքները։

Եվ եկավ աշունը, ոսկեղեն և ցուրտ, եկավ և ձմեռը, սպիտակ և թախծոտ, բացվեց և գարունը, առվակները երգեցին սառցի տակ, սառցի տակից կանաչավառ ժպտաց խոտը, հաչեցան և սառույցները, ծաղկեց խնձորենին, ծաղկեց և ծիրանի ծառը։