Էջ:Տերտերի և նրա բալդի ծառայի հեքիաթը.djvu/2

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Կուզես քար բարձիր․
Մի կլոր տարի
Ինձ տանդ պահի․
Թե՛ ուտիս, թե՛ պաս,
Տուր ինձ լոկ սպաս,
Ու տարվա վերջին
Քո տանը միջին
Թող միջամատով
Երեք հատ կըտտոց
Տամ քո ճակատով,
Ահա իմ վարձը,
Վերջացա՞վ հարցը»։
Տերտերը խորհեց,
Ճակատը քորեց․
Կըտտոցները իրա մեջ
Բան չըհաշվեց, ասավ՝ հե՛չ
Կըտտոց էլ կա, կըտտոց էլ,
Եվ մոռացվեն գուցե էլ։
Համաձայնեց պայմանին
Եվ տուն բերեց ծառային։

      Ինչպես ցույց տվավ փորձը,
Բալդին գիտեր իր գործը,
Արի էր մարդը,
Վարում էր արտը,
Պահում էր նա ձին,
Հասնում էր հնձին,
Նա քիչ էր քնում,
Շուտ էր վեր կենում,
Շուկա էր գնում,
Տան պաշար առնում,
Տանը ջուր կրում,
Օջախը վառում,