Այս էջը հաստատված է
Վրան ձու խաշում,
Խաշում ու կճպում,
Երբեք չէր վիճում։
Հիացել էր իրիցկինը,
Վրան ցավում էր աղջիկը,
«Հայրիկ» կանչում տան փոքրիկը․
Որ նստում էր Բալդու գիրկը․
Տերտերը միայն
Չէր սիրում նրան.
Երբ հիշում էր Բալդու մատը՝
Ճըքճըքում էր ծեր ճակատը․
Տարին անցնում էր օրեցօր,
Իսկ տերտերը, մտամոլոր,
Ո՛չ ուտում է, ո՛չ էլ խմում,
Տարվա վերջին էր սպասում։
Ահա մի օր
Խեղճ ու մոլոր
Էն քահանան
Իրիցկնկան
Խոստովանեց
Ամեն մի բան․
Իրիցկինը՝ «Ես թույլ չեմ տա,
Ա՛ տեր, Բալդին ճակատիդ տա,
Ե՛կ դիր նրան այնպես գործի,
Որ նա իրա ուժը փորձի,
Էն գործն անել չկարենա
Ու ամոթով դատարկ գնա»։
Ուրախացավ էն տերտերը.
Իսկույն ևեթ, հենց նույն օրը
Ասավ․ «Բալդի, սատանեքը
Դեռ չեն տվել տնօրհնեքը,
Գնա-ուզի ապառիկս,
