սին Էմիլին, որովհետև նա ինչ-որ զարմանքով էր նայում իրան։
Էմիլը ծիծաղելով ասաց.
— Ի նկատի կունենանք։ Ձեր քաղաքում ուրեմն տղամարդի՞կ էլ կան,— և հետո նա ավելի կամաց, կարծես իր կոշտ հանաքից ամաչելով, ավելացրեց,— որոնք անդամալույծ չե՞ն։
Բերտան ուզում էր Ռուպիուսին պաշտպանել։
— Նա շատ դժբախտ մարդ է,— ասաց նա և մտաբերեց, թե ինչպես ինքը երեկ նստած էր նրա հետ պատշգամբում։ Եվ նորից նա խղճահարվեց Ռուպիուսի վրա։
Իսկ էմիլը, իր ինչ-որ մտքին հետևելով, ասաց.
— Այո, ես կուզենայի իմանալ բոլորը, բոլորը, ինչ որ դու ապրել ես։
— Դու գիտես։
— Խոսքս ամուսնիդ մահից հետո պատահած բաների մասին է։
Բերտան հասկացավ, թե ինչ էր ուզում Էմիլը և մի քիչ վիրավորվեց։
— Ես միայն իմ որդու համար եմ ապրում,— ասաց նա վճռականորեն։ — Ես ոչ ոքի թույլ չեմ տալիս հետևիցս ընկնել, որովհետև ես պարկեշտ կին եմ։
Նա իր առաքինության մասին մի այնպիսի զվարճալի լրջությամբ էր խոսում, որ Էմիլը ակամայից ծիծաղեց: Բերտան էլ զգաց, որ պետք էր այդ բանը այլ կերպ ասել և նույնպես ծիծաղեց։
— Որքա՞ն ժամանակ կմնաս դու Վիեննայում,— հարցրեց Էմիլը։
— Մինչև վաղը կամ մյուս օրը։
— Այդքան քի՜չ։ Իսկ որտե՞ղ ես իջևանել։
— Հորաքրոջս աղջկա մոտ,— պատսխանեց Բերտան։
Ինչ–որ մի բան խանգարեց նրան ճշմարտությունն ասելու։ Նա իսկույն ինքն իր վրա բարկացավ այդ հիմար ստախոսության համար և ուզում էր ուղղել ասածը, բայց Էմիլը կտրեց նրա խոսքը.
— Հուսով եմ, դու ինձ համար էլ ժամանակ կունենա՞ս։
104
