— Այդ բոլոր Ժամանակի ընթացքում մտածե՞լ ես իմ մասին։
— Շա՜տ։
— Եվ ամուսինդ կենդանի եղած ժամանա՞կ։
— Իհա՛րկե։ Ես միշտ էլ մտածում էի քո մասին։ Իսկ դո՞ւ։
— Հաճախ, շատ հաճախ։
— Բայց...
— Ի՞նչ։
— Դու տղամարդ ես։
— Այո, դրանից ի՞նչ որ։
— Դու, երևի, շատերին ես սիրել:
— Սիրելը սիրել, եմ, այո, իհարկե։
— Իսկ ես,— ասաց Բերտան սաստիկ շտապ, կարծես ճշմարտությունը դուրս թռավ իր կամքին հակառակ,— ես ոչ ոքի չեմ սիրել, բացի քեզնից։
Էմիլը համբուրեց նրա ձեռքն ու ասաց.
— Լավ է՝ չխոսենք դրա մասին։
— Ես քեզ մանուշակ եմ բերել,— ասաց Բերտան։
Էմիլը ժպտաց։
— Դու այնպես ես ասում այդ, կարծես այն օրից, ինչ մենք բաժանվել ենք, քո բանն ու գործն այն է եղել, որ ինձ համար մանուշակ հավաքես կամ գնես։ Սակայն շնորհակալ եմ։ Ինչո՞ւ դու չուզեցիր կառք նստել։
— Չէ՞ որ այսպես ոտով գնալը ավելի դուրեկան է։
— Բայց հոգնեցուցիչ... Մենք միասին կընթրենք, այնպես չէ՞։
— Ուրախությամբ։ Ահա, ի դեպ, և հյուրանոց,— ավելացրեց Բերտան շտապով։
Նրանք ամայի փողոցներով էին գնում։ Մութն ընկնում էր:
Էմիլը ծիծաղեց։
— Ոչ, մենք ավելի հարմար ու լավ տեղ կգտնենք։
Բերտան աչքերը գետին գցեց, ապա ասաց.
— Հուսով եմ, մենք ընդհանուր սեղան չենք նստի կողմնակի մարդկանց հետ։
