Էջ:Տիկին Բերտա Գարլանը - Արթուր Շնիցլեր.djvu/126

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

— Նվագենք վաղը Կրեյցերյան սոնատը, գոնե անդանտեն։

— Թող երաժշտությունը, մանկիկս, ես հավատում եմ, որ դու խանդավառ սիրում ես այն։

Նա դարձյալ այդ այնպես անորոշ ձևով ասաց, որ Բերտան չգիտեր՝ հանա՞ք է անում նա, թե՞ լուրջ է ասում։ Սակայն չէր վստահում հարցնել։ Բերտային մի բուռն ցանկություն էր տիրել մի անգամ էլ նրան լսելու։ Այդ ցանկությունը գրեթե տանջանք էր պատճառում նրան:

— Ահա մենք համարյա թե հասանք քո բնակարանին,— բացականչեց Էմիլը և, կարծես մոռացած, որ ինքը ուզում էր մի քիչ ման գալ կառքով, կառապանին ասաց Բերտայի հասցեն։

— Էմիլ։

— Ի՞նչ է, իմ սիրելի։

— Արդյոք սիրո՞ւմ ես դու ինձ։

Պատասխանի փոխարեն նա Բերտային իրան սեղմեց ու համբուրեց նրա շրթունքները։

— Ասա՛ ինձ, Էմիլ։

— Ախր ի՞նչ։

— Բայց դու չես սիրում, երբ հարցուփորձ են անում։

— Հարցրու, մանկիկ։

— Ի՞նչ պիտի անես... Ի՞նչ ես անում դու սովորաբար առավոտները։

— Օ, հազար ու մի բան։ Վաղը, օրինակ, ես նվագելու եմ solo ջութակի վրա Հայդնի Մեսսայում, Լերխենֆելդերի եկեղեցում։

— Իսկապե՞ս։ Ուրեմն՝ ես կարող եմ լսել քեզ դեռ առավոտը։

— Եթե ուզում ես, բայց, ճշմարիտ որ, չարժե... այսինքն՝ Մեսսան գեղեցիկ է, իհարկե։

— Այդ ինչպե՞ս էլ ես մտածել այդ միտքը՝ եկեղեցում նվագելու։

— Դա... դա սիրալիրություն է իմ կողմից։

— Ո՞ւմ վերաբերմամբ։

— Ո՞ւմ... Դե, իհարկե, Հայդնի։

126