հինգ տարեկանից մեծ լիներ և դեռևս ապրելու, լավ օրեր տեսնելու ժամանակ շատ ուներ։ Բայց երբեմն շատ քայքայված ու անախորժ տեսք էր ունենում։
Արդեն հեռվից ժպտում էր նա ջահիլ այրուն, բայց և այնպես իր քայլերը չէր արագացնում։ Վերջապես կանգ առավ Բերտայի առջևը և հեգնությամբ գլուխ տվեց, ինչպես նա սովորաբար բոլոր մարդկանց էր գլուխ տալիս։
— Բարի երեկո, սիրուն տիկին,— ասաց նա։
Բերտան նրա բարևն առավ։
Ըստ երևույթին, պարոն Կլինգեմանն այսօր դարձյալ ջահիլ ու էլեգանտ երևալու հավակնություն ուներ։ Նա մոխրագույն նեղ վերարկու էր հագել, գլուխը սև ժապավենով կինամոնագույն ծղոտե գլխարկ էր դրել և բոլորովին փոքրիկ կարմիր փողպատ ուներ, որը մի քիչ անփույթ ու թույլ էր կապված։
Մի պահ լուռ կանգնելուց ու թեթև կերպով ալեխառն խարտյաշ բեխերը ոլորելուց հետո նա ասաց.
— Դուք երևի վերևից եք գալիս, տիկի՞ն։
Եվ, առանց գլուխը շուռ տալու կամ աչքերն այն կողմը դարձնելու, նա ձեռքը ուսի վրայով պարզելով, արհամարհությամբ ցույց տվեց իր քամակում գտնվող գերեզմանատունը։
Ամբողջ քաղաքում Կլինգեմանը ոչ մի սրբություն չճանաչողի հռչակն էր վայելում։ Եվ Բերտան ակամա մտաբերում էր այն ամենը, ինչ նրա մասին պատմում էին։
Հայտնի էր, որ նա ապրում էր իր խոհարարուհու հետ, որին, իմիջիայլոց, տնտեսուհի է անվանում և միևնույն ժամանակ կապված էր մի ծխախոտ ծախող կնոջ հետ, որը, իր հերթին, դավաճանում էր Կլինգեմանին քաղաքում կանգնած զորքի հարյուրապետներից մեկի հետ։ Այս բանը ինքը՝ Կլինգեմանն էր պատմել Բերտային մի հպարտ վշտով։ Բացի այդ, քաղաքում հասած աղջիկներ կային, որոնք որոշ չափով հետաքրքրվում էին նրանով։ Երբ մարդիկ ակնարկում էին այդ հանգամանքը, Կլինգեմանը, սովորաբար, ամուսնական ինստիտուտի մասին կծու նկատողաւթյուններ էր անում։ Այս բանը շատերին դուր չէր գալիս, բայց և այնպես բոլորը դեպի նա մի որոշ ակնածություն էին տածում։
— Ես մի փոքրիկ զբոսանք կատարեցի,— ասաց Բերտան։
— Մենա՞կ։
