— Ո՛չ, իմ որդու հետ։
— Ճիշտ որ, նա ահա այստեղ է։ Ողջո՜ւյն քեզ, փոքրիկ մահկանացու։ — Այս ասելով՝ հայացքը դարձրեց փոքրիկից։
— Կարելի՞ է մի քիչ ձեր կողքին նստել, տիկին Բերտա։
Նա հեգնանքով արտասանեց տիկնոջ անունը և, առանց պատասխանի սպասելու, նստեց։
— Ես այս առավոտ լսեցի ձեր նվագը,— շարունակեց նա,— գիտե՞ք՝ ինչ տպավորություն ստացա. որ երաժշտությունը կարող է փոխարինել ձեզ համար ամեն ինչ։
Նա կրկնեց՝ ամե՛ն ինչ։
Եվ այնպես նայեց Բերտային, որ վերջինս կարմրեց։ Այնուհետև նա շարունակեց.
— Ափսոս, որ շատ սակավ է պատահում, որ լսեմ ձեր նվագը։ Միմիայն, երբ ձեր պատուհանի տակիցն եմ անցնում ձեր նվագելու միջոցին։
Բերտան նկատեց, որ նա շարունակ մոտենում է իրան նստած տեղը և ձեռքով իր ձեռքն է շոշափում։ Եվ ինքն ակամա ետ քաշվեց։ Հանկարծ նա զգաց, որ մեկը ետևից գրկեց իրան և գլուխը պահեց նստարանի ետևը՝ ձեռներով իր աչքերը բռնելով։ Մի րոպե նրան թվաց, թե դա Կլինգեմանի ձեռներն են իր աչքերի վրա և բացականչեց.
— Գժվե՜լ եք, ինչ է...
Մի զվարթ ձայն առարկեց.
— Ոչ, հարսի։ Բայց ի՜նչ ծիծաղելի է, երբ դու ինձ «դուք» ես ասում։
— Դեհ, գոնե թող աչքերս բանամ, Ռիխարդ,— ասաց Բերտան, աշխատելով աչքերից հեռացնել նրա ձեռները և ապա դառնալով տագրորդուն, հարցրեց.
— Դու տնի՞ց ես գալիս։
— Այո, հարսի, ես քեզ համար լրագիր եմ բերել։
Բերտան նրա ձեռքից լրագիրն առավ և սկսեց կարդալ։
Այդ միջոցին Կլինգեմանը վեր ելավ և Ռիխարդին դիմելով, հարցրեց.
— Դուք ձեր դասերն արդեն սերտե՞լ եք։
— Մենք արդեն դասեր չունենք, պարոն Կլինգեման, որովհետև հուլիսին մենք ավարտման քննություններն ենք տալու։
— Ուրեմն, իսկապե՞ս դուք եկող տարին ուսանող կլինեք։
28
