չվհատելով, մի երկրորդ հարձակում ևս գործեց։ Զամբուրակները այժմ ավելի ստեպև ստեպ կերպով սկսեցին որոտալ։ Հայերը ոչ մի թնդանոթ չունեին․ միայն ժայռերի ետևում պատսպարված, թուփերի մեջ թաքնված, կամ խրամատների խորության մեջ մտած, հրացաններ էին արձակում։
Այդ միջոցին մի երիտասարդ, երեսից քրտինքը սրբելով և հազիվ շունչ քաշելով, մոտեցավ ծերունի զորապետին, ասելով․
— Ինձ ուղարկեց ձեզ մոտ Բայինդուր իշխանը․ ասաց՝ իմ կողմից շատ բարև արա մելիքին, հայտնիր, որ պարսից թագավորի «բաթման ղլիճը» մազե կամուրջից անցավ․ այժմ թշնամին մեր երկուսի մեջտեղումն է գտնվում, եթե հունար ունես, բանացրու, — դու այն կողմից, ես այս կողմից։
Պետք էր ծանոթ լինել Բայինդուր իշխանի միտք արտահայտելու ձևի հետ, որ կարելի լիներ հասկանալ նրա իմաստը։ Իսկ այդ անգամ նրա հաղորդած տեղեկությունը բավական պարզ էր։ Իշխանը անցել էր «մազե կամուրջից», այսինքն կատարել էր այն սարսափելի պտույտը լեռների դարուփոսերի միջով, որը այնքան անձնավստահությամբ հանձն առեց նա։ Այժմ թշնամին գտնվում էր երկու հայ բանակների մեջտեղում և հեշտ էր երկու կողմից ջարդել նրան։
Մի քանի րոպեում այդ ուրախալի լուրը տարածվեցավ բոլոր հայ զինվորների մեջ, բոլորը առյուծի սիրտ և արծվի թռիչք ստացան։
— Տղե՜րք, ձեր հոգուն մատաղ, — ձայն տվեց ծերունի զորապետը, արագությամբ իր գունդերի միջից անցնելով․ — այնպես շարժվեցեք, որ ոչ մի հոգի ձեռքից բաց չթողնեք։
Թշնամու զամբուրակները կրկին որոտացին։
— Այդ զամբուրակները մեր զահլեն տարան, — ասաց հայ զինվորներից մեկը․ — մինչև ե՞րբ դրանց ձեռքում պիտի թողնենք․․․
— Շուտով կխլենք․․․ — պատասխանեց մի ուրիշ զինվոր։
Այդ միջոցին թշնամու զորքերի մեջ նկատվեցավ խռովություն։ Նրանց ետևից նույնպես կրակ էին թափում։
— Բայինդուրը հասավ․․․ — լսելի եղան հարյուրավոր ուրախալի ձայներ։
Թշնամին սեղմվեցավ երկու կրակների մեջ։ Բայց նա այնքան համառ էր, որ հեշտությամբ անձնատուր չէր լինի։ Կռիվը յուրաքանչյուր կողմից, զանազան կետերի վրա, կատաղությամբ շարունակվում էր։ Օդը մռայլված էր թանձր ծխով։