— Այո, այստեղ քրիստոնյաների, — հաստատեց վեզիրը։
— Ես այս րոպեիս կհրամայեմ, որ նրանց կոտորեն, շան նման կոտորեն։
— Այժմ խիստ ուշ է․․․ — պատասխանեց վեզիրը։
— Ինչո՞ւ։
— Չե՞ք լսում։
— Ի՞նչը։
— Թմբուկների ձայնը։
— Լսում եմ։ Այդ ի՞նչ ձայն է։
— Բեկի զորքերի թմբուկների ձայնն է։ Թշնամին մտնում է բերդը։
Խանը գունաթափվեցավ։
— Թշնամին մտնում է բե՛րդը․․․ — կրկնեց նա մի այնպիսի ծիծաղով, որ բարկության ժամանակ փոխարինում է արտասուքին։ — Ապա ո՞րտեղ են իմ զորքերը, իմ զորապետները, որ կարգված էին բերդը պահպանելու համար։
— Նրանցից ոմանք փախել են, իսկ ոմանք եկել են այստեղ կրակը հանգցնելու համար։ Թշնամին մեր տան մեջ կրակ ձգեց, որ մեզ դրանով զբաղեցնե, իսկ ինքը միջոց գտավ գրավելու մեր բերդը։
— Հիմա ի՞նչ պետք է արած, — հարցրեց խանը հուսահատ կերպով։
— Եթե դուք ինձ թույլ տաք, ես կդիմեմ հաղթողին և հնազանդություն կհայտնեմ։
— Երբեք։
— Դուք դրանով կազատեք հազարավորների կյանքը սարսափելի կոտորածից։
— Թող բոլորն էլ ինձ հետ կոտորվեն, քան թե խոնարհվեն գավուրի առջև։ Դու չգիտես, վեզիր, մեր կրոնի հանգանակը․ մուսուլմանին թույլ տված չէ խոնարհվել այլադավանի լծի ներքո․ մուսուլմանը կամ պետք է տիրե, կամ պետք է ոչնչանա։
Այդ միջոցին դիվանատան բակը մտավ մի խուռն, զինված բազմություն։ Նրանց առաջնորդում էր մոլլաների գլխավորը, մի բաց սուր ձեռքումը բռնած։ Նրա առջևից գալիս էին երկու չավուշներ[1], որոնք տանում էին երկու հոգևոր դրոշակներ։ Չավուշները քարոզ էին կարդում․
- ↑ Չավուշ նշ․ հոգևոր ջառչի, հրապարակական քարոզներ կարդացող։
