— Բարությունը և առաքինությունը պետք է վարձատրել, — պատասխանեց սրբազանը։ — Բայց նախքան խոստանալը, թե կարող եմ կատարել ձեր խնդիրքը, ես հարկավոր եմ համարում մի բան հարցնել ձեզանից․ հուսով եմ, որ անկեղծությամբ կպատասխանեք։
— Հարցրեք։
— Դուք ի՞նչ տեսակ հարաբերություններ կպահպանեք մեզ հետ մեր այդ բոլոր կռիվներից, մեր հաղթություններից հետո։
— Ես կմնամ ձեզ անհաշտ թշնամի։
— Իսկ հայ ժողովրդի՞ վերաբերությամբ։
— Կաշխատեմ կրկին մեր իշխանության տակ ձգել։
— Իսկ մահմեդական ժողովրդի՞ վերաբերությամբ։
— Կաշխատեմ նրանց գրգռել ձեր դեմ, որ թոթափեն օտարի լուծը։ Հուսով եմ, որ դուք չեք դատապարտի իմ մեջ այդ սերը դեպի իմ կրոնակիցները, որովհետև միևնույն սերը ունեք դուք ձեր ժողովրդի վերաբերությամբ։
— Ես հարգում եմ ձեր անկեղծությունը, — ասաց սրբազանը․ — բայց դուք մի րոպե առաջ խոստովանեցաք, որ ձեր նախնիքը հայեր են եղել։
— Իսկ ես մահմեդական եմ և իմ կրոնի նախանձախնդրությունն ունեմ։
— Ձեր կրոնը ձեզանից ոչ ոք չէ խլում․ բայց դուք ազգով հայ եք։
— Մահմեդականության մեջ ազգ չկա․ ամբողջ իսլամը մի ժողովուրդ է կազմում։
Սրբազանը փոքր-ինչ մտածելուց հետո, ասաց․
— Լավ, ես ցանկություն չունեմ բռնանալ ձեր համոզմունքների վրա, թեև նրանք ծուռ ու սխալ են։ Խոստանում եմ օգնել ձեզ և Բեկին ընդունել տալ ձեր խնդիրքը․ միայն այն պայմանով, որ դուք հենց այս օրից թողնեք մեր տիրապետած երկիրը։
— Այդ պայմանը ես ընդունել չեմ կարող։
— Բայց եթե Բեկը լսելու լինի ձեր վերջին խոսքերը, ձեզ գլխատել կտա։
— Ինձ համար միևնույն է, թող ինձ գլխատել տա, բայց խնայե մնացածներին։
Մինչ այդ խոսակցության մեջ էին, նկատեցին, որ բանակի մյուս ծայրից հայտնվեցավ Բեկը, նստած իր ձյունի պես սպիտակ
