որը նույնքան պաշտելի է ինձ համար, որքան ձեզ համար»։
Նամակի ընթերցումից հետո տիրեց խորին լռություն։ Զորապետներից յուրաքանչյուրը մտածության մեջ էր։ Վերջը Թորոս իշխանը ընդհատեց լռությունը, հարցնելով․
— Ի՞նչ կարծիք ունեք այդ նամակի մասին։
Պատասխանը շուտով չստացվեցավ։ Նամակը այն աստիճան պարզությամբ և միևնույն ժամանակ վարպետությամբ էր գրված, որ դժվար էր իսկույն կարծիք հայտնել։
— Ինչո՞ւ եք լռում, — կրկին հարցրեց Թորոս իշխանը։
— Ես անկեղծություն չեմ գտնում այդ նամակի մեջ, — պատասխանեց իշխան Ստեփաննոս Շահումյանը։
— Ես էլ նույնպես, — ասաց Մելիք-Փարսադանյան Բալի զորապետը։
Մելիք-Նուբարը ոչինչ չխոսեց։
— Ես ձեր երկուսի հետ ևս համաձայն կլինեի, — ասաց Թորոս իշխանը, նամակը մի կողմ դնելով․ — ես ոչինչ նշանակություն չէի տալ մելիք Ֆրանգյուլի երդմանը, ուղարկած խաչին և Ավետարանին, որովհետև նա մի այնպիսի մարդ է, որի համար սուրբ բան չկա։ Բայց ինձ հետաքրքրում է մի բան միայն։
— Ի՞նչ բան, — հարցրեց իշխան Շահումյանը։
— Քահանայի պատմությունը խանի մարդիկների հարձակման մասին մելիքի տան վրա, նրա տան մեջ կատարված խուզարկությունները, նրա փախուստը և այլն։ Այդ բոլորը ցույց է տալիս, որ մելիքը ոչ միայն խանի հետ իր կապերը խզած է, այլ իր վրա հրավիրել է և նրա կասկածը։
— Քահանան կարող էր այդ պատմությունը ինքը հնարել, — նկատեց Մելիք-Փարսադանյանը։
— Քահանային ես ճանաչում եմ, — պատասխանեց Թորոս իշխանը․ — նա այնքան միամիտ, պարզ և մինչև անգամ հիմար մարդ է, որ ոչինչ պատմություն հնարելու շնորհք չունի։ Նա պատմում է այն, ինչ իր աչքով տեսել է։
— Այդ ավելի վատ է, որ նա հիմար է, — ասաց Մելիք-Փարսադանյանը, — որովհետև հիմարներին խոսքի մեջ բռնել ավելի դժվար է, քան թե խելոքներին։ Հիմարը միշտ հիմարություն է ասում, բայց երբ խելոքը միանգամ միայն հիմարություն է խոսում, իսկույն նկատվում է։
Իշխան Շահումյանը ասաց․