— Գիտեմ, — ասաց սպասավորը և դուրս գնաց նրա պատվերը կատարելու։
Հայրիկը սկսեց կրկին նայել թղթերի վրա և շտապ կերպով մինը մյուսից հետո աչքից անցկացնել։ Խանը հավատաց նրան իր թղթերը, որովհետև աշխարհից հրաժարված, մարդկային գործերով չհետաքրքրվող, անփույթ, անհոգ դերվիշից, նրա կարծիքով ինչ կասկած կարելի էր ունենալ։ Նա մտածել անգամ չէր կարող, որ դերվիշը ուշադրություն կդարձնե իր թղթերի վրա։
Վերջին թուղթը դնելով իր տեղը, նա հոգվոց հանելով արտասանեց․
— Եթե ես փոքր-ինչ առաջ գիտենայի՛․․․
Այդ միջոցին ներս մտավ խանը։
— Պատերա՛զմ է, հայրիկ, — ասաց նա ուրախությունից պայծառացած դեմքով։ — Իմ զորքերը այժմ պատերազմի դաշտումն են։ Երանի ձեզ, հայրիկ, որ ձեր խաղաղ այրի մեջ փակված, որպես Դիոգինեսը իր կարասում, ապրում եք բոլորովին ազատ այդ տեսակ հոգսերից։ Ձեր թագավորության սահմանները վերջանում են ձեր այրի չորս պատերով։ Գոհ եք այդ անձկության մեջ, որովհետև ոչ ոքի հետ բաժանելու մի բան չունեք։ Իսկ ես իմ իշխանության լայնատարած սահմանների մեջ հանգիստ չեմ, որովհետև պետք է անդադար կռվեմ, պետք է արյունով պահպանեմ ինչ որ ունեմ․․․
Դերվիշը ոչինչ չպատասխանեց․ նա ծխում էր և իր կարդացած թղթերի բովանդակության վրա էր մտածում։
— Հիմա գուշակեցեք, հայրիկ, թե բախտը ի՞նչ է խոստանում ինձ, — հարցրեց նա, հավաքելով թղթերը, և կողպելով մի փոքրիկ արկղիկի մեջ։ — Ես այս րոպեիս պատրաստվում եմ գնալ պատերազմ․ նախագուշակեցեք, թե ինչո՞վ կվերջանա կռիվը։
— Իսկույն կասեմ ձեզ, — պատասխանեց դերվիշը, երբ թամբաքուի ծխով բավական բորբոքեց իր երևակայությունը։ — Հրամայեցեք, որ տան ինձ մի հարթ տախտակ։
Սպասավորը պահանջած տախտակը դրեց նրա առջևը։ Գուշակողը դուրս բերեց իր մախաղի միջից երեք հատ պղնձե գնդակներ, որ քառակուսի ձև ունեին, նարդի կոչված խաղատախտակի «զառերի» նմանությամբ։ Այդ գնդակները բախտահմաների լեզվով կոչվում են «ռամ»։ Քառակուսիների յուրաքանչյուր կողմի վրա գծած էին հնդկական թվանշաններ։
— Նախ գուշակեցեք, օրը բարի՞ է, թե չար, — խնդրեց խանը։
Դերվիշը պղնձե գնդակները առեց ափի մեջ, շարժեց, լուռ
