— Ա՛խ, եթե ինձ մի կտոր հաց տային, — հառաչեց նա․ — երկու օր է ոչինչ չեմ կերել։
Նրա դառն հառաչանքը լսեց ներքինապետ Ահմեդը, որ շտապով անցնում էր։
— Ես այս րոպեիս քեզ համար հաց կբերեմ, — ասաց նրան և հեռացավ։
Խանը այդ միջոցին նստեց իր գեղեցիկ նժույգի վրա, և շրջապատված հարյուրավոր ձիավորներով, դիմեց դեպի կռվի դաշտը։ Մահմեդական ամբոխի օրհնությունները դեռ երկար և երկար լսելի էին լինում, մինչև նա բավական հեռացավ և անտառի ծառերը ծածկեցին նրան բազմության տեսությունից։
Երիտասարդ մուրացկանը մեծ ախորժակով սպասում էր իրան խոստացված հացին։ Բայց ներքինապետը շատ չուշացավ, շուտով բերեց նրան մի քանի կտոր փաթաթած լավաշներ, և տալով նրան, ասաց․
— Պինդ բռնիր, լավաշների մեջ պանիր եմ փաթաթել, չվեր գցես․․․
— Աստված օրհնե քեզ, — ասաց մուրացկանը և ընդունեց հացը։
Նրա ձեռքերը, որ քանի րոպե առաջ գոսացած էին, չէին բացվում, որ ընդունեն խանի ընծայած ոսկին, այժմ խիստ ամուր կերպով բռնել էին լավաշների փաթոթը, որ պանիրը միջից վար չընկնի։ Նա պահպանելով իր մարմնի առաջվա դիրքը, նույնպես կռացած, նույնպես կուչ եկած, դուրս եկավ ամառանոցից և իր դողդոջուն քայլերը ուղղեց դեպի անտառը։ Զարմանալին այն էր, որ որքան հեռանում էր նա մարդկային բնակությունից, որքան խոր մտնում էր անտառի մեջ, այնքան նրա կծկված, կուչ եկած մարմինը պարզվում էր և ուղիղ ձև էր ստանում։
Վերջը նա մտավ մի խուլ ծմակի մեջ, ուր անտառապատ լեռները այնքան մոտենում էին միմյանց և այնքան վեր էին բարձրացած, որ երևում էր երկնքի մի փոքրիկ, կապտագույն կտորը միայն։ Այստեղ, այս խորին ձորակի մեջ արածում էին երկու թամքած ձիաներ․ նրանց մոտ կանգնած էր մի տղամարդ։
— Վերջապես եկար դու, Ջումշուդ, — ասաց տղամարդը, երբ հեռվից տեսավ նրան։ — Ես կարծում էի, որ խանի մարդիկը
