Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/162

Ի՜րք մի կայ ու ինքն է ջըրբեր,
Հանց գինեխում մարդ չէ տեսեր.
Խըմէ, ձըգէ, դառնայ ի վեր,
Դարտակ նա չէ ռափկի ընկեր։
                                            (Դդում)

Չորեքժըռի ինքն է կանգուն,
Ով զնա չունի՝ գիտեմ չէ տուն,
Ըզմարդն առնէ անհոգ ի քուն.
Ով գիտենայ՝ է իմաստուն։
                                            (Դուոն)

Եկեղեցին բարձր էր և լայն,
Անսիւն շինած էր ւ՚անգերան,
Կանթեղքն ի կախ կան անչըւան,
Ջահերն անձէթ ըզլոյսըն տան։
                                           (Երկինք)

Լըսէ՛, եղբայր, քաջ կարևոր.
Առ քեզ նըշան ինքն է բոլոր.
Նա եւղ ունի, կեղեւն՝ ոսկոր,
Կըտուեա և կեր ըզգռուզն աղուոր։
                                            (Ընկուզ)

Կայր նըկանակ մի գեղապանծ,
Աշխարհաշէն փըռան եփած,
Ի յեփողէն իւրմէ խոռած,
Եւ ի նմանէ դարձեալ լըցած։
                                           (Լուսին)

Զարմանք ասեմ քեզ սիրելի.
Կին մի ծընաւ գըռուզ որդի,
Տըղայն ունի ալիք ծերի,
Երբ ծերանայ դառնայ սեւի։
                                           (Խաղող)

Իմաստուն մի ի յԱթենաց
Էր ի յազգէն Հայոց Մեծաց,