Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/166

Աւետաբեր նըման վայրի,
'Ի այլ վերագոյն որպէս թուէի.
Ջուր կենդանի յինէն բըղխէր,
Զուարթածաղիկ բոյս յօրինէր.
Գետոց նըման վըտակ հոսէր,
Ըզբուրաստանս արբուցանէր։
Ծովն ի միջի իմ ծածանէր,
Քաղցրիկ օդովըն ծիծաղէր.
Զաղտեղութիւն տըղմին մաքրէր,
Ըզհրապարակսըն զարդարէր.
Բազմագունի տունկ յօրինէր,
Որպէս ըզդրախտն, որ յԵդեմ էր,
Սաղարթաբեր ծառով ծաղկէր,
Առատագոյն պըտղաւէտ էր.
Տերևախիտ հեզիկ շարժէր.
Հոտ անմահից յիւրմէ բուրէր.
Նարդոս, քըրքում ինձ ընձիւղէր,
Վարդ, մանուշակ վերաբերէր…
Կամ թագուհի՝ յոյժ գեղաւոր,
Ոսկետըտուն և ճամկաւոր,
Փողփողելով ի վերջաւոր,
Պայծառազգեստ և պըճնաւոր։
Շուրջանակի պարառաւոր
Պարիսպ ածեալ լայն և ամուր.
Աշտարակօք բարձր 'ւ ահաւոր.
Իմաստնապէս արուեստաւոր.
Որպէս գըլուխըն գիտաւոր,
Մակհաւասար անձին բոլոր։
Հաստահեղոյս հիմամբ ի խոր,
Մահարձանօք պըսակաւոր.
Տունք և տաճարք զարմանաւոր,
Շինեալ ի գիրկս ի շքեղաւոր.
Յարկք և փողոցք՝ տեղ վաճառաց,
Գոյր յօրինեալ հանճարաւոր.
Բայց ըզխորանսըն լուսաւոր,
Թէ ո՛րպիսիք յոյժ փառաւոր,
Զայն չէ՛ ասել ինձ հնարաւոր
Կամ հողեղէն մարդ երկրաւոր,