Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/169

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Մի՛ խառնեսցուք զերկիւղ վատին,
Անուն բարի ժառանգեսցուք,
Որ ընթանայ յազգ երկրածին…
Որ աստանօր սիրտ իմ ճըմլի,
Ի՚ երիկամունքըս գալարին,
Ցաւ հարկանի որովայնիս,
Միտք և հոգիս իմ այլայլին.
Մինչդեռ յիշեմ զօրն ահագին
Եւ զառաւօտըն մըթագին,
Զանլոյս ցորեկըն խաւարին,
Որ լուսացաւ նըսեմ խորին։
Յորժամ ըզհուրն սոդոմային
Ներքուստ ի վեր բորբոքեցին,
Ոչ ի վերուստ անձրևածին,
Այլ ի ստորինըս փորուածին,
Յորժամ պարիսպ ամրականին
Վերուստ ի վայր կործանէին
Եւ ի հիմանց տապալէին,
Մուտ թըշնամեացըն գործէին։
Այլ քաջարիքն ո՛չ կասէին,
Ո՛չ ի փախուստ ինչ դառնային,
Բայց առ միմեանըս ձայն տային,
Քաջալերել յորդորէին։
Արիաբար հաստատէին,
Զինուք անկածըն պարըսպին.
Դիմեալ ի մարտ խրախուսէին,
Ո՛չ զանգիտեալ ի սրոյ նոցին…
Յայնժամ զինեալըք լինէին,
Գունդքըն զօրաց անաստուածին,
Գազանաբար յարձակէին՝
Մերձեալ ի մուտսըն պարըսպին։
Իսկ զօրականքն անյաղթելի,
Որ անդանօր հասեալ կային,
Ընդդիմամարտ գոլով նոցին՝
Ըզհակառակսըն վանէին։
Եւ որպէս փայտ ինչ անտառի,
Ցանօրինաց կոտորէին,
Մինչ զի զահի հարկանէին,