Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/171

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Սակաւ ոմանք յաշտարակին.
Իսկ ժողովուրդըն քաղաքին,
Ձայն ինչ տեսեալ զարհուրէին։
Ձայնըս գուժի արկանէին,
Եւ ի փախուստըն դառնային։…

Եւ զի փակեալ մուտն առաջին,
Եւ թշնամեաց սուրըն վերջին.
Յայնժամ առ դրունըս կուտէին,
Իբրև ըզշեղջս անհընարին,
Կամ յօրինակ մայրից փայտին՝
Միմեանց վերայ դիզանէին
Արք և կանայք, ծերք և տըղայք,
Մանկունք 'ւ ամէն չափ հասակին։
Դստերք ի մարց գըրկին լային,
Եւ ընդ լալոյն նուաղէին.
Մարք ըզտըղայսըն գըրկէին
'Ի ի միասին մեռանէին.
Հարք ընդ որդւոց տառապէին,
Թէ փրկութեան հասանիցին.
Որդիքն ընդ հարցըն ջանային,
Զի ի յանդորր ելանիցեն…
Եղբարք եղբարց ո՛չ օգնէին,
Եւ ոչ ի քորսըն գըթային,
Թէև կարի յոյժ սիրէին
'Ի աղէկըտուր իսկ լինէին,
Բայց փրկութեան ձեռն ոչ տային,
Զի և շարժել ոչ կարէին։
Իւրաքանչիւր յիւրում տեղւոջ,
Ուր պատահեացն՝ անկանէին.
Եւ ի շընչոյն նուաղութեանց
Հեղձամըդձուկ անդ լինէին։
Իսկ փախըստեայքն ըշտապէին,
Յահէ սըրոյն զարհուրէին։
Եւ յանկելոց դիակուտին
Կէսքն ընդ ոտիւք ընթանային.
Որպէս ի գետ կամ ի ծովի
Վերայ գլխոցըն լողային։