Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/98

Զի դու տաս զօրութիւն վհատեալ սրտից,
Եւ ընդունիս փառս յամենեցունց, ամէն։
ԲԱՆ Գ․

Ա․
Իսկ այդ զի՞նչ բարւոք գոյ առ այս, կամ ո՞ր օգուտ ինձ
Առ սոյն սահման ընթացից ձայնիս հեծութեան՝ լքանել,
Եւ ոչ զամբարեալ շարաւ մահացու վիրիս՝
Խարանաւ բանիս արտաքս հերքել,
Եւ կամ զծանրութիւն սրտիս մթերեալ ցաւոյս հոգեկան խիթոյս,
Իբր տաղտկացուցանողական հնարաւորութեամբ,
Մատնամուխ զըզուանօք փսխել։

Բ.
Եւ քանզի ոչ գտայ արժանի պարծելոյ
Ի փառս ընդ սրբոցն դաս,
Որոց լի են բերանք նոցա ծաղու,
Եւ շրթունք իւրեանց ցնծութեամբ...
Ի կարգն երկրորդ դիմեցից՝
Զնմանիսն իմ յիշատակել համայն աստանօր.
Թէպէտ առ իմում թերութեան բարուց անբարեաց՝
Եւ նոքա յաղթականք իցեն,
Իբր ապաշաւեալն, քան զանապաշխարն։
Տօնելի եղև Մանասէ
Առ իմոց պարտուցս առաւելութիւն.
Պատուեցաւ և փարիսեցին
Առ դժնէիս ամբարշտութիւն.
Գովեցաւ անառակ որդին
Առ անդարձիս ուխտազանցութիւն...
Պատուեցաւ և կինն պոռնիկ՝
Սկզբնամայրն ապաշաւողաց։
Ոչ պակաս քան զՓարաւոն
Զստեղծուած սրտիս իմ խստացուցի.
Ըստ օրինակի խռովութեան մրրկաց ծովու ծփեցայ.
Ոչ այնքան սարսեցի և պատկառեցի
Ի սաստկութենէ քումդ հրամանի,
Որքան ալիք ծովուն յեզերացն։
Ընդ թիւս չափուց կշռութեան առ իմս գործոց՝